Neden insanlar amorf şeyleri sevmez ve onları beyhude şekillendirme çabasına girerler?

İnsanlar amorf şeyleri sevmez çünkü çevrelerinde düzen ve öngörülebilirlik arayışı içindedirler. Bu eğilim atalarımızın hayatta kalmasında çok önemli rol oynayan kalıp ve yapı tanıma yeteneğimizden kaynaklanan psikolojik ve evrimsel faktörlere dayanır. Şekillendirme çabasıysa dünyayı kontrol etme ve anlamlandırma isteğimizin bir yansımasıdır. Belki de her şeyi kendi kalıplarımıza uydurmaya çalışmak yerine bazen bırakmayı öğrenmeliyiz—ama o zaman neyle meşgul olacağız, değil mi?

Temel belirleyici kullanım amacı kanımca.

Amorf, bir kimya terimi olup kendine özgü biçimi olmayan nesne anlamına gelir. Ya da halk tabiri ile şekilsiz. ( Düzenli ve istikrarlı bir şekli olmayan anlamında)

Bu tür nesnelere şekil verdiğimiz doğrudur fakat bu öylesine bir uğraştan öte işlevsellik amaçlı bir uğraştır.

Örneğin; daha kolay saklayabilmek ( tereyağı), daha kullanışlı hale getirmek ( plastik, cam vb,), daha kolay tüketebilmek ( pamuk şeker) ve daha estetik hale getirebilmek için. ( kimi maden ve mücevherlerin nadiren amorf halde olanları, elmas, altın gibi)

Şekillendirmenin beyhude olduğu kanısında değilim çünkü hangi nedenle olursa olsun bir amaca hizmet ediyor, yani işlevsel.

İnsanların amorf şeyleri şekillendirme uğraşlarının onları sevip sevmeme ile ilgili olduğunu da düşünmüyorum. Daha çok kullanışlılık ve estetik tercihlerin belirleyici olduğu kanısındayım.

Söz konusu sanat olduğunda ve özellikle heykelde , mimaride ve resimde, amorf nesnelerin sanatsal temelde fazlasıyla değer gördüğünü biliyorum.

Doğada kendiliğinden bu yapıya sahip veya bizlerin müdahalesi ile bu yapıya uyan nesnelerin, evlerin en güzel köşelerinde sergilendiğini de. Kimi taşlar, rastgele eritilip katılaştırılan mumlar gibi.