Sizce akıl ve sorgulama, mutluluğa engel midir?

İngiliz şair Thomas Gray'in Ode on a Distant Prospect of Eton College şiirinde geçen "İgnorence is bliss"(cehalet mutluluktur) ifadesi aslında çocukların kaygısız, gelecek acılardan bihaber cennette yaşadıklarını belirtiyor ve kendisinin onların bu cennetini bozmak istemediğini, onlara gelecekte yaşayacakları acıları anlatmayacağını söylüyor. Büyümenin insanı acıya, hayal kırıklığına ve mutsuzluğa sürükleyebileceğini söyleyen şair, çocukların dünyasında yetişkinlerin yeri olmadığını düşünüyor ve onların cehaletlerini ellerinden alıp bu doğal süreci bozmak istemediğini şu şekilde belirtiyor:

Thought would destroy their paradise.

No more; where ignorance is bliss,

Tüm Reklamları Kapat

'Tis folly to be wise.

Cehalet, insanın yaklaşan acılardan habersiz, geleceği için kaygı duymadan rahat bir şekilde uyumasını, belki kısa süre içinde geçecek bir mutluluk hissi duymasını sağlayabilir. Yarın olup belki önlemler alınsaydı önüne geçilebilecek, acılar vücut bulduğunda ise mutsuzluk herkes için geçerli olacaktır. Büyük bir felaket yaklaşırken umarsızca kutlamalar yapan pek çok topluluk varolmuştur. Bu felaket gelmeden tespit edip,çözümler arayıp, mutlu bir gelecek inşa etmek ise akıl ve sorgulama gerektirir.

Tabi ki de hayır. Nereden çıkmış bu iddia bilmiyorum ama cehalet mutluluk getirmez tıpkı sorgulamanın karamsarlık getirmediği gibi. Hatta istatistiksel veriler de bunu bize gösteriyor. Dünyanın en eğitimli ve IQ seviyesi yüksek ülkeleri en mutlu ülkeleridir. Buna paralel olarak en cahil ve eğitimsiz ülkeleri de en mutsuz ülkelerdir. Benim görüşüme göre ve %100 olmasa da istatistikler de beni destekliyor, asıl bilgi ve sorgulama bize mutluluk getiriyor. Cehalet ise tam tersi mutsuzluk getiriyor.

Cahil insan yeterince bilmez, yeterince sorgulamaz haliyle yarım yaşar ve asla mutluluğa erişemez.

Bence değildir ama kişiden kişiye göre değişir çünkü ben sorgulamayı severim ama kimi sevmez bu değişkendir ama cahil insanın mutlu olduğu doğrudur çünkü hiç birşey bilmez savaş , küresel ısınma yani kişiden kişiye göre değişsede cehalet mutluluktur yani sorgulamak kısmen mutluluğa engel

Şimdi diyelim ki ben mutlu ve huzurlu bir şekilde hayatını sürdüren birinin aklına gerçekleri ve doğruyu kanıtları ile sundum. İnançlarını sarstım bugüne kadar doğru diye bildiği her şey meğer hayalmiş onu uyandırdım verdiğim bilgi ve kanıtlarla.

Bu saatten sonra ömrü billah mutlu ve huzurlu yaşayan bu insan artık mutlu olabilir mi?

Mutlu ve huzurlu iken gerçekleri öğrenen bu şahsın huzuru kaçtı ve mutsuz oldu bu durum akıllılık mıdır?

Bu kimseye ben bazı gerçekleri ispatları ile anlattım diye artık iyilik, doğru, güzellik, ve erdem gibi kavramlara sırt çevirir olacak çünkü gerçekler ve doğrulara göre bunların kişiye faydasız olması icap eder, artık bu kişi bencilce davransa kardır. Topluma fayda sağlamasının esasen kendisine zarar olduğu sonucuna er geç vakıf olacaktır.

Ne oldu şimdi mutlu bir birey mi ? Yoksa mutsuz bilge birey mi ortaya çıktı? Huzur ve mutluluk denen şeyi akılla bulacağını mı sanıyor insan?