Assassin's Creed filmindeki dna üzerinden geçmişteki atasının hafızası görülebilir mi?

Günümüzde bildiğimiz bilimsel gerçekler, DNA'mızda göz rengi, saç yapısı, metabolizma hızı gibi özelliklerin kodlandığını gösteriyor; yani "genetik hafıza" dediğimiz şey bu şekilde, ağdalı bir film sahnesindeki gibi tam anlamıyla anı ve deneyimleri depolamıyor. Elbette epigenetik alanında, yaşanan travmaların veya çevresel faktörlerin gen ifadesini (gene expression) değiştirebildiğini biliyoruz. Mesela çok stresli bir dönemde vücudunuzda bazı genlerin aktivasyon düzeyi değişebiliyor ve bu da çocuklarınıza geçebiliyor. Örneğin burada, metilasyon seviyesinin (M) gen transkripsiyonunu (T) nasıl etkilediğini yaklaşık olarak gösterebiliriz. Fakat unutmayalım ki bu, "ata hafızasını bire bir yaşamak" anlamına gelmiyor, sadece genlerin çalışma şeklini ufak çapta güncelleyebilen "kimyasal işaretler" diyebiliriz.^[1]

Assassin's Creed filmindeki Animus'u, eski bir kütüphanede rafları karıştırırken bir anda tozlu bir kitabın kendi kendine açılıp içindeki hikâyeyi sahneye koyması gibi hayal edebilirsiniz. Ne var ki bilimsel gerçeklere baktığımızda, o tozlu kitabın içindeki hikâyenin sahneye konması için "DNA da her detayı saklıyor olsun" gerekir; ama mevcut bilgilerimize göre DNA, hikâyenin ana hatlarından çok, alfabe ve noktalama işaretlerini barındırıyor. Bu nedenle filmdeki gibi bire bir bellek aktarımına rastlamak, "Kepler yasalarıyla çamaşır makinesini çalıştırmak" kadar olanaksız görünüyor. Yine de epigenetik çalışmaları, filmdeki fikrin biraz daha ılımlı ve gerçekçi bir versiyonunu, yani ataların yaşadığı koşulların bizdeki gen ifadesini etkilemesini, gerçek dünyada da bir nebze destekliyor. Böylece "büyük büyük anneniz o zamanlar soğukta çok üşümüştü, sizin genlerinizde şu şu etki oldu" diyebiliyoruz; ama bu, büyük büyük annenizin yaşadığı her anıyı gözlerimizle görebileceğimiz anlamına gelmiyor.

Linkteki habere de bakabilirsiniz, 3-4 ay önce çıkan bir haber hatta güncel yani.