İnsanlar Neden Müzikaldir?

Yarasaların, balinaların, fillerin, küçük kuşların, papağanların, insanların müzikal yetenekleri varken neden insansı maymunların yok? Örebro Hastanesi Akciğer Kliniğinde çalışan Matz Larsson, Animal Cognition dergisindeki bilimsel yayında bu sorunun cevabını vermeyi deniyor. Makalesinde, konuşma ve müzik gibi şeylerin taklidini yapabilme kabiliyetinin, basitçe senkronize grup hareketinin grubun sesini azalttığı, böylece çevredeki öğelerin seslerinin daha iyi duyulabildiği ilkesinden geldiğini öne sürüyor.

Hipotez, vokal öğrenmenin (müzikal yeteneğin), bir takım türlerin hareket sırasında oluşan rahatsız edici sesler ile baş edilmesi gerektiğinden ötürü evrimleştiğini düşünüyor. Bu sesler bizim duyma kabiliyetimiz üzerinde yalnızca hareket ederken bir etkiye sebep olabiliyorlar. Larsson bunu şöyle açıklıyor:

Hemen hemen aynı bacak uzunluğuna sahip insanlar birlikte yürür iken, bilinçdışı olarak bir ritim uydurur ve ona göre hareket ederler. Adım seslerimiz hemen hemen aynı anda olduğunda, küçük bir sessizlik anı oluşur. Her adımda (her boşlukta) çevremizi daha iyi duyabilir, peşimizdeki takipçileri daha iyi tespit edebilir ya da daha pratik bağlamda konuşmalarmızı daha etkin sürdürebiliriz.

Hayatta kalma açısından değer katan bazı özellikler, bir "ödül molekülü" olan dopamin üretir. Bu, tehlikeli bir ortamda, doğadaki seslerin daha iyi dinlenimi ve ritmik hareketlerin oluşumu ile sonuçlanabilir. Bu türdeki senkronize hareketler tehlikeli ortamlarda dopamin molekülü oluşumu ile sonlanabilir. Bu türdeki senkronize hareketler, tehlikeli ortamlarda dopamin molekülü ile ödüllendiriliyordu ise, neden güvenli bir ortamda alkış tutma, ayak vurma ve kamp ateşi etrafında dolanma gibi hareketler ödüllendirilmesin? Bu noktadan dans ve ritme giden yolda ufacık bir adım var. Dopamin hormonu, müzik dinlerken de salgılanmaktadır.