Tarık Buğra'nın Aşkı

Neydi aşk? İki beden arasındaki sevgi mi? Emek miydi aşk? Aşk iki ruh arasındaki çekimdir. Sen her ne kadar istemesen de seni içene çekecek olan çekimdir.

Aşık olduğun insan ruh eşin midir senin? Bence öyledir. Ruh eşindir. Tarık Buğra’ya göre de “O, senin daha doğduğun anda belirlenmiş olan artistik ruhunun eşi. Şimdi size acımaya yeltenen küstahları, hayatınızın onlarınkinden bir misli daha renkli olduğuna nasıl inandırmalı! Işık alelade camlarda işte böyle bembeyaz geçer. Ama bir prizmayla sırrını verir, yedi renge ayrılır.” İnsan yaşayışı da böyledir önemli olan senin artistik ruhunun prizmasını bulmaktır. O prizmayı bulduğun anda hayatın merkezi olan aşka düşersin.

Prizman, seni daha iyi bir insan yapar. İçini güzelleştiren şeydir aşk. Sana ön yargılarını kırdırıp yapmam dediğini yaptıracak olandır. Sena zıt düşünceleri kabul ettirecek, haklı olduğunu bilsen bile alttan aldıracak olandır. Beklemektir aynı zamanda aşk gelecek mi bilmesen de beklemek. Tarık Buğra’ya göre de böyledir. “ Doğru söylüyorum ben; on beş sene de beklenir… beklerim ben. “ demiştir. Peki, her şey, tüm yaptıkların bunca yıl beklemen sana bazen inanılmaz yakın bazen de bir o kadar uzak olan o kişi için değer mi? Zayıflık mıdır tüm bu özveri? Zaaftır aşk. Zaafların en kötüsü. Acımasızdır hayat zaaflarından vurur seni ve kaybedersin. Aşkta kaybetmek ya da kazanmak var mıdır? Kayıptır aşk. Aklını, mantığını kaybedersin. Tarık Buğra bunun için “Aşkta öyle şaşırtıcı bir bencillik var ki seveni sevilen uğruna olmayacak fedakarlıklara sürükler. “ demiştir. Seni en darbeye açık haline büründürendir. Hiç mi kazanmazsın aşkta? Herkesin gıptayla bahsettiği aşk bize hiç mi iyi bir şey bırakmaz? Galibiyettir aşk aynı zamanda. Artistik ruhunun prizmasını bulunca anlarsın kazandığını. Kaybettiğin aklına, mantığına, düşünecek bir ikinci kişiye rağmen kazanmaktır. Seni sen yapanı bulmaktır. İşlerin sonunu, hayatın nereye varacağını düşünmekten alıkoyandır. Biraz mola verdirecek, yeni nefesler aldıracak olandır. Peki, ya nefesin kesilirse! O, bunun için “Bahtsızlıklar, kayıplar, yenilişler! Bunlar bütün insanların kaderi idi. “ demiştir. Hayatınızın merkezindeki, aklını mantığını ele geçiren, işlerin sonunun nereye varacağını düşünmekten alıkoyan, seni sen yapan şeyi kaybedersen ne olacak? Onun da dediği gibi “ Gerçek hayata ve hayatınızın gerçeklerinize döneceksiniz. Bu dönüş koca bir hüsranla başlayacak . Renksiz sınırsız bir boşluk! Bir boşluğun içinde hissedeceksin. Renksiz, sınırsız ve elbette korkunç bir boşluk. İkiniz için de ve bir hiç için bizi saran ve içimizi kaplayan boşlukla devam edeceksiniz. “ Asıl kayıp ayrılıktır. Aşkın elinde sonunda vardığı… Düşünmek, varlığına inanmak istemesen de yine seni bulacak olan ayrılık. O da “Bütün şafaklar, hep böyle baktıkça güzelleşir, güzelleşir, güzelleşirdi. Ama ben, çok zaman bu güzelliğin kalmayacağından korkardım öyle de oldu. “ Aşk, iki ruh arasındaki çekimdir, senin her ne kadar istemesen de elinde sonunda kapılıp gittiğin seni içine çeken çekimdir demiştim. Karadelikmiş o çekim. Ayrılıklar karadeliği… Seni çeken içine hapseden istesen de çıkamadığın ne başı ne sonu belli olan karadelik.

En iyisi siz sonunu bilseniz bile havuçlu pilav yiyin bakarsınız kalan her şey anlamsız gelir, yıllardır aramış olduğunuz lezzeti bulursunuz. Pişman olmaktan çok daha iyidir denemiş olmak.