Sosyalizm, Proletarya Diktatörlüğü ve Şiddet Üzerine

Sosyalizm, kaynağını Marxsizm-Leninizmden alan, sınıfsız ve sömürüsüz bir dünyanın inşa kılavuzudur. Dayanağı; Bilim ve Evrimin dayattığı, türümüze dair politik-sosyal hayvan oluşundan kaynaklı ortaklaşmacı zorunluluğun kendisidir.

Şeyh Bedreddin’de ve Marx’tan asırlar önce Anadolu şivesi ile “yarin yanağından gayrı her yerde her şeyde hep beraber” ifadesinde karşılık bulan öğretinin kendisidir.

Sosyalizm başımıza gelen tüm melanetlerin özel mülkiyetin ve vesilesi ile devlet erkinin doğuşu ile başladığını bilimsel ve evrimsel delilleri ile sunar ve ekler: Yöneten, yönetilen olduğu sürece türümüzün özgür olması bir hayaldir. Peki bu düşün emsali var mı: Evet, İlkel komünal toplum. Diğer köleci, feodal ve hali hazırda bize yaşamı zehir eden kapitalizm ile arasındaki fark nedir: Özel mülkiyet ve buna dayalı artı değer üzerinden sömürü çarkı.

Sosyalistler şiddeti asla yüceltmez. Sosyalistler asla şiddetin tarafı olmak istemez ve ona değer atfetmez. Sosyalistler şiddetten yana tavır almaz ve şiddeti insani bir argüman olarak görmez.

Fakat sosyalistler haksızlığa da asla boyun eğmez. Sadece kendi hakkını gözetmekle kalmaz aynı zamanda türdeşlerine reva görülen haksızlığa da, velinimeti saydığı diğer canlılara da, doğaya da zulme seyirci kalmaz.

Uyarır, nasihat eder, evrimsel ve bilimsel temelleri ile neden gerek tür olarak gerek canlı olarak gerekse varlık olarak toplum, doğa ve evren nezdinde barışık yaşamamız gerektiği konusunda ısrarla ve sabırla ikna derdine düşer.

Ancak karşıdaki ısrarla ve iradi olarak bunu dinlemez ve egemen erk gücüne güvenerek “benden sonrası tufan”, “Çıkarım için her yol ve yöntem mubah”, “efendi benim siz ise köle ve evrene içkin her şey benim hizmetime amade” der ve bunda ısrar ederse; bununla yetinmez biat etmeyene ve rıza göstermeyen elini kaldırırsa; işte o zaman o eli kırmayı kendine farz kılar. Buna da devrimci şiddet adını verir.

Tıpkı evinize ve sizin doğrudan, başta yaşam olmak üzere, insan olmanızdan dolayı sahip olduğunuz tüm haklarınıza, keyfi olarak ve gücüne güvenerek, despotça, diktatörce ve acımasızca kast edene karşı kendinizi savunurken uyguladığınız şiddet misali. Yani mevcut egemen burjuva yasalarınca bile bir hak olarak tanınan “meşru müdafaa hakkı” olarak…

Sosyalistlerin, bunu genelleştirip emek eksenli yönetimi ele geçirdiklerinde uygulamak zorunda kalabilecekleri bir zorunlu enstrüman olarak, şiddetinin adı proletarya diktatörlüğüdür. Özeti de şudur: Anlatırız, ikna etmeye çalışırız, bilimsel ve evrimsel dayanaklarını sunarız ve emeğin baş tacı edileceği gerçeği üzerinden onları, biz gibi milyonların yaptığı gibi sadece alın terleri ile var olabilmeleri ve üretilenden eşit pay alabilmeleri için elimizden gelenin fazlasını yapar ve elimizi uzatırız.

İkna olup emek safına katılırlarsa ne ala, kardeşimiz olurlar. Fakat ısrarla eskiden olduğu gibi emeğin kanı üzerinden sahip oldukları ayrıcalıklarda ve biz köle, onlar efendi şeklinde ısrar ederlerse son bir uyarı daha yaparız. Yok illa ki dediğim dedik, çaldığım düdük der ve bununla yetinmez, üstüne üstlük bir de üzerimize şiddeti salarlarsa, bizim de ellerimiz armut toplamaz. Özetle söyledikleri şey budur.

Yoksa illa ki şiddet, illa ki yok etmek, illa ki düşmanlık gibi bir dertleri yoktur ve hiçbir öğretileri ile pratiklerinde bunu öncelememişlerdir.

Bu hiçbir zaman pratikte hata yapmadıkları anlamına gelmez. Nitekim bu öğretinin en önemli özeleştiri aracı yine hep kendisi olmuştur ve özetle şunu der: Teoriniz ne denli güçlü, güncel ve bilimsel olursa olsun, siz ona ne atfederseniz atfedin bir hükmü yoktur. Doğruluğunuzu sınayacak tek yer tarihin ve yaşamın kendisidir. Ona bakarak doğru yolda olup olmadığınızı, bu öğretiyi kavrayıp kavramadığınız anlayacaksınız. Olan budur.

Fakat her şeye rağmen sosyalizm; her ne kadar nihai olarak kendisinin bile, özüne dönen yeni insanın arayışının arzulanan son durağı olmadığını bilse de ve hedefini kendisini de haklı olarak ortadan kaldıracak komünizm olarak belirlese de; onun ön gördüğü proletarya diktatörlüğü, yukarıda da temel mantığı ve gerekçesi çok net bir şekilde ortaya konduğu üzere bugünkü en demokratik burjuva demokrasisinden bin kat daha demokratiktir.

Ancak demokratik bir sürecin inşacıları ve ancak bu denli bilimsel ve evrimsel temellere dayalı bir öğreti ve savunucuları “Devrimciler emellerini ve hedeflerini asla gizlemezler” diyecek kadar bu konularda kendine güvenebilir ve tarih önünde hesap vermeye daha bugünden hazır olabilir. Bu muazzam ve ayakta alkışı hak eden yeni insana özgü bir değerdir.

Hele ki; bugün yabancılaşma ve yozlaşma adı altında tüm insani değerlerimizi alınır satılır kılan ve vesilesi ile bizleri de fiyatı olan bir metaya dönüştüren selefi kapitalizm söz konusu olduğunda.

Eğri oturmak bir kusurdur fakat suç değildir. Çünkü gerek bedensel gerekse oturduğumuz yer açısından zeminsel ve doğrudan bizden kaynaklı olmayan bir nedenden dolayı olabilir. Sosyalistler bunu anlar ve eğriliğin maddi temellerinin çözümü için kendini yırtar. Hem de eğri oturana tek bir laf etmeden.

Fakat eğri konuşmak ya onanmaz bir cehaletin (Ki burada da Sosyalistler bunu anlar ve “sorun sorunu görenindir “ diyerek, aydınlatmak için kolları sıvar.) ya da her şeyi sırf kendine ve başkalarının alın teri, kanı ve gözyaşı üzerinden hak görme tercihinin bağışlanamaz delaletidir. (Sosyalistler burada da kavga üzre kolları sıvar ve fakat mecbur olduğu içindir) Sevgiyle…