Normlar Üzerine:

Bence çoğu insan çoğu şeyi heyecanlı, güvende ya da mutlu hissetmek adına yapmıyor.

Bence çoğu insan, çoğu şeyi normal hissetmek için yapıyor. Çevremizdekilere benzer davranmak için bu tuhaf ve güçlü dürtüye sahibiz. Çiftçiler etrafında yaşıyorsak çiftçilik, entelektüeller etrafında yaşıyorsak okumak normaldir. Eğer 16 yaşındakilerin liseye, 20 yaşındakilerin ise üniversiteye gittiği bir dünyada yaşıyorsak bunlar yapılması gereken olağan şeylerdir. En kötü suç anormal olmaktır. Bu durum mutsuzluk ya da depresyondan daha kötüdür. Eğer hayatınızın normal bir döneminde 35 yaşında, evli, bir çocuklu, yıllık 70 bin doların üstünde geliri olan bir işiniz var ve iki yatak odalı bir evde, bir köpek ile bunalmış halde iseniz hiç kimse gerçekten sizi bu kadar umursamayacaktır. Çünkü sizin tarafınızdan tehdit edilmiş hissetmeyeceklerdir.

Elbette, mutlu olmanızı arzulayacaklar lakin normal olmanızı arzuladıkları ölçüde değil.

Eğer son derece gülünç bir biçimde mutlu olup bir hayli anormal olsaydınız yani 35 yaşında evli ve 13 çocuk sahibi ya da 35 yaşında yeryüzünde yersiz yurtsuz bir avare yahut 35 yaşında olup ve her altı ayda bir sıfırdan başlayıp bir de topluluk içinde dans etmeyi seviyorsanız muhtemelen ebeveynleriniz de dahil olmak üzere insanlar normal ve bunalımda olmanızdan çok daha fazla rahatsızlık duyacaklardır. Çok az şey anormal olmanın diğerlerini kendi normallikleriyle yüzleştirmesinden daha korkutucu olabilir. Eğitim, kariyer, tüketim ve hatta ilişki tercihleri pek çok insanın normal olmaya dair taşıdığı dürtünün arkasında yatan itici güçlerdir. Ancak normal abartılmış olduğu kadar kimi zaman keyfî ve hatta bireysel tabiatınıza aykırıdır. Ne anormal olmaya dair bilinçli teşebbüslerin bir çeşit çözüm olduğunu ne de normal olmaya yönelik bu itkinin ardında hiçbir mantıklı gerekçenin var olmadığını söyleyemem.

Eğer insanlarla bağ kurmak ve dostluklar oluşturmak istiyorsanız lüzum olan şey bir parça paylaşılan tecrübedir. Uzlaşmalar bir sebep sonucu doğarlar. Sorun şu ki özgü bir arzunun veya yararlı bir uzlaşının neye fayda sağladığını çoğu zaman sormayı bırakıyoruz ve bunun genel bir durum olmasından kaynaklandığını varsayıyoruz. Genel olan şey çoğunlukla tam olarak yanlış olan şeydir zira tanımlamaya göre genel değilsiniz. Siz yalnızca sizsiniz ve emsal teşkil etmemektesiniz.

Sarf ettiğiniz sözcükleri işitmek, size ait en iyi yaşam tecrübesine erişmek uğruna normal olma gayesiyle verdiğiniz gayreti görmenin en iyi yoludur. Hoşlanmadığınız halde dilinizin ucuna gelen “çünkü mecburdum” ifadesiyse şayet, bu dile gelen şey salt normallik dürtüsüdür. Sırf insanlar bir şeyi yapmadığınızdan ötürü sizin tuhaf biri olduğunuzu düşünecekler diye bir şeyler yapma zorunluluğunda değilsiniz.