KADINSI...

adına şiddetin konuşulduğu şu günlerde kimse farkında değil fakat

Türkiye de kadınlar sessiz direnişlerini ve intikamlarını almayı sürdürüyor. Biz

erkekler farkında değiliz sadece…

Eşitler arasında; sevgiye, saygıya dayalı eşler arası dostluk ilişkisi,

efendi köle ilişkisi içerisinde bir direnişe dönüşmekte farkında olmadan…

Tahakküm ve direniş sanatları kitabında J.C.Scoot ın bahsettiği gibi; Efendi köle ilişkisi içerisindeki insanların kendileriyle

ilgili kaygılarından dolayı uğradıkları haksızlık ve aşağılanmalara karşı,

dedikodu, alaya alma, sessiz kalma gibi davranış şekilleriyle direnmektedir

köle…

Tanıdık gelmeye başladı mı biraz? Bu arada kadınla ilgili Alev Alatlı

verdiği bir röportajda;“Benim

gözlemlerime göre Türk toplumunun ataerkil olduğu şeklindeki anlayış

doğru değil. Tersine biz anaerkil bir toplumuz.”.

dediğini duyduğunuzda “hadi canım ordan biz de evin reisi erkektir” Dediğinizi duyar gibiyim. Fakat yanılıyorsunuz. Türk toplumu tam anlamıyla kadınsı bir

insan kalabalığı. Öncelikle İngiliz Psikoterapist ve Konstelasyon Çalışmaları Uygulayıcısı Vivian

Broughton tarafından yazılmış, Ebru Altan tarafından Türkçeye çevrilmiş

istenmeyen çocuk ve kimlik travması konulu makaleyi okumanızı tavsiye ederim.

Tezimin dayanaklarının temeli burada yatıyor …

Siz hala Annenizin Babanıza aşık olduğunu mu

düşünüyorsunuz?

Annenizin Hayallerinin ne olduğunu bileniniz

var mı acaba?

Annenizin size olan sevgisi gerçek bir sevgi

mi yoksa vücudunun bir uzantısı gibi işlevselliğe mi dayalı?

Agora Bilim Pazarı

The Waves (Virginia Woolf)

The Waves is a 1931 novel by Virginia Woolf and is considered to be her most experimental work. The book consists of soliloquies spoken by six characters Bernard, Susan, Rhoda, Neville, Jinny, and Louis. Also important is Percival, the seventh character, though readers never hear him speak in his own voice. The soliloquies that span the characters’ lives are broken up by nine brief third-person interludes detailing a coastal scene at varying stages in a day from sunrise to sunset.

As the six characters or “voices” speak, Woolf explores concepts of individuality, self and community. Each character is distinct, yet together they compose a gestalt about a silent central consciousness.

Warning: Unlike most of the books in our store, this book is in English.
Uyarı: Agora Bilim Pazarı’ndaki diğer birçok kitabın aksine, bu kitap İngilizcedir.

Devamını Göster

₺300.00

Satın Al Tüm Ürünler

Eğer üzerinde hiç düşünmediyseniz ya da bu

konuda bilgi sahibi değilseniz “MAKTUL”

olduğunuzun farkında olmayabilirsiniz.

Kısaca nedensellik ilkesi çerçevesinde, Sherlock Holmes’lik yaparak olayı kronolojik

olarak anlatayım.

Olay Bilge Kağan yazıtlarına dayanmakta aslında Türkün

töresi derki; Kızı isteyen Kağan da olsa, Bey de olsa kız istediğine verilecek. Ne zaman ki töre unutuldu, Türk erkekleri

kadınsı olmaya başladı. Acele etmeyin devamı var. Türklerin Müslüman

olmalarından sonra törenin yerini Arap seviciliğinin alması ve Arap

geleneklerinin dinin emirleriyle karıştırılması sonucunda kadın bir birey

olmaktan çıkmaya ve cinsiyet merkezli

bir nesneye dönüşmeye başlamış.

İlk doğan kıza verilen elif, ikinciye saniye, üçüncüye

Tilte (Harran yöresindeki Araplarda

kullanılır), dördüncüye Rabia isimlerinin

verilmesi gibi. İlahi Emirler mümin erkekler ve mümin kadınlardan çok sadece

mümin kadınlara cinsiyet merkezli olarak uygulanmaya başlandıkça kadınların

insan olarak erkekler gibi eşit olduğu anlamı yerine bedensel farklılıklardan

kaynaklı cinsiyete dayalı özellikler anlam olarak baskın hale gelmiş.

Artık kadın eşitlikçi bir hayat ortaklığından efendi köle

ilişkisine doğru evrilmiş ,işte direniş ve intikamda burada başlamakta.

Unutmayın intikam soğuk yenen bir yemektir…

Velhasıl artık alınan, verilen kadın erkek ilişkisinde işe Allah’ın emri Peygamberin kavli

karıştırılmıştır bile Artık kız istenen, ailesi tarafından verilen nesne, evinin kadını çocuklarının anası olmaya aday

bir bereket aracı … Sakın feministçe bir yaklaşım olarak algılamayın, mutlu

bir evlilik ve karşılıklı rıza var ise,

evin reisi hayat arkadaşını her daim

hatırlıyor ve seviyorsa, kadın da kendini kocasına

eş/-it olarak görüyor ise doğacak çocuklardan yana korkmayın ama kader birçok kadınımız için ağlarını yüzyıllar

önce örmüştür bile.

Makaleyi okuduğunuzu varsayıyor ve hızlıca Erkeklerin

ruhunun öldürüldüğü ve bağımlı bir sevgi ağına nasıl düştüklerine devam edeyim.

Sevgisiz birlikteliklerin sonucu ya da kadına yüklenilen çocuk doğurma

vazifesinin yerine getirilmesi sonucunda vakitli ya da vakitsiz dünyaya

getirilmek üzere atılan her tohum-doğum daha anne karnında kişiliği ikiye

bölünerek kendi payını öldürmek zorunda kalmaktadır. Artık ÖZBENLİĞİ tamamen savunmasız ama tam anlamıyla bağımlı

olduğu anne karnında öldürülmüş tabiri caiz ise İT gibi bir

bağlılıkla artık annesinin bir parçası olarak doğmuştur.

Anneler ise genellikle,

kendi erken yaşta yaşadıkları travmalarının etkisi ile özbenliklerini

parçalamak zorunda kalmış haldedirler. Bu yüzden gerçekleri algılama şekilleri

yaralanmıştır ve bir çocuk sahibi olma sebepleri de karmaşıktır. Çocuğu

kendinden bağımsız, ayrı ve özgün bir birey olarak algılamak yerine kendine ait

bir parça, bir uzantı şeklinde algılar. Bebeği, kendine ait bir hayatı olan

ayrı bir özne olarak görmek yerine nesneleştirmeye, kendi yaşamında ona keyif

verecek bir obje olarak görmeye, bir eşya gibi kullanmaya eğilimlidir.

Anne karnındaki bu erken

dönemde, ilişkinin biçimi belirlenir, annenin benliği baskın çıkar, anne

çocuğunu sağlıklı parçası ile net olarak göremez, ancak kendi yaşamda kalma

içgüdülerinin, tam olarak bilemediği arzularının perdesi arkasından görebilir.

Anne ile çocuk arasında sağlıklı ilişki kurulan anlar olabilir ama sadece

anlıktır bunlar. Kendi istek ve ihtiyaçları çocuğunkilerin önüne geçer ve çocuk

buna karşılık hiçbir şey yapamaz. Ve bütün bunlar daha çocuğun, ileride

muhakeme ve anlama yetisini sağlayacak olan NEO-KORTEKSİ gelişmeye dahi başlamadan olur. Hamilelik

boyunca çocuğun beyninin aktif olarak çalışan bölümleri; beyin sapı (sürüngen

ya da ilkel beyin), limbik sistem (memeli ya da duygusal taraf) ve sözel

olmayan yerlerdir. Yani çocuğun bu yaşananlar ile ilgili hafıza kaydı olması

mümkün değildir, deneyime ulaşması imkânsızdır (deneyim yaşanmış ve orada

olmasına rağmen) ve her şey bilinçaltının derinliklerinde kaybolacaktır.

Çocuk

annesinin istek ve ihtiyaçları ile sabit bir şekilde özdeşleşmiş halde

büyümesine devam eder, belki sonrasında aynı şeyi babası, öğretmenleri,

arkadaşları, patronu ve diğer insanlar için de yapacaktır. Bunun sonucunda

bilinçsizce, kendi kimliğini başkalarına göre yaşamayı öğrenir, hatta içinde

bulunduğu gruplara, yaşıtlarına, idolleştirdiği ünlülere, spor takımlarına, bir

milliyete, bir siyasi partiye ya da siyasi harekete göre…Tanıdık mı geldi yine???

Özdeşleşme, kimlik travmasının ana yaşamda kalma

stratejisidir. Çocuk, annenin istek ve ihtiyaçları ile özdeşleşmek zorunda

kalır ve büyüdüğünde de ancak başkalarının istek ve ihtiyaçları ile

özdeşleşerek kendini tanımlayabilir, kendini ancak başkalarının gözünden

görebilir.

Toplumun fanatikleri, sevmeyi bilmeyenleri, ya benimsin ya

toprağın diyenleri, kişiliksizleri, birey değil sürü olmayı seçenleri böyle

dünyaya gelmektedir. Artık içinde yaşadığı toplum; toplum olmaktan sürüye doğru

evrilmeğe başlamış. Sanatçı, düşünür özgün bireylerden değil de şekilsiz,

renksiz ne istediğini bilmez bir sürü haline dönüşmeye başlamıştır, ve bu

zincirleme reaksiyon nesiller boyu sürecek bir kan davasına dönüşür.

Ve kadının direnişi anne karnında başlamış doğurduğu çocuk

ile intikamını toplumdan almıştır. Farkında olmadan sessizce ve bilinçsizce…