Oldukça yavaş gelişen ve Scorsese'nin tadını ala ala ilerlettiği kült filmlerden bir diğeri. Tamamen aynı hisler ve motivasyonlarla, "yanlış kötülük" yerine "doğru kötülüğü" yapan birinin, en nihayetinde "kötülük" yapmış olmasına rağmen nasıl kolaylıkla "terörist" yerine "kahraman" olabileceğini harika bir şekilde gösteriyor (tabii neyin, kimin için "kötülük" olduğu da ayrı bir konu). Ne olursa olsun, bireylerin zihinsel sağlığının yakından takibinin ve genel olarak halkın buhran içine sürüklenmemesinin önemini (yoksa olabilecekleri) de bizlere hatırlatıyor.
