Hayatı çok kötü olan bir insanın intihar etmesi mantıklı mıdır?

Dinlere inanmıyorum varoluşsal bir karmaşadayım ve depresyondayım intihar etmemek için bir sebep yok diye düşünmüştüm ben de. Ama ben intihar edersem benim yerime bana değer veren insanlar üzülecek. Ama onlar da 13 milyar yıllık evrende sadece bir anlık bir üzüntü yaşıyacaklar ve onlar da hiçliğe karışacaklar. Ama onların yerine ben de bir anlık üzüntüyü yaşayıp hiçliğe karışabilirim. Zaten bir gün öleceğim sonuç değişmiyor diye düşündüm biraz da intihar etmeye cesaret bulamadığımdan. Bir hiçliğe karışmadan önce hayatı bazı şeyleri umursamadan yaşamanın mantıklı olduğunu düşünüyorum.

Bana sorsanız hayatı kötü olan bir insan ihtar etsin mi tatbikîde hayır derim çünkü hayat denilen şey gerçekten bazen çok nankör davranabiliyor istemediğimiz şeyler başımıza geliyor hiç beklemediğimiz şeyler gerçekleşebiliyor ama insan denilen canlı okadır güzel yaratılmış ki başına gelebilecek her şeyin üstesinden gelebilir sadece biraz sabretmesi gerekiyor ve doğru zamanı beklemesi gerekiyor bunu yapmak için sakin ve hayat yaptıkları başarıları hatırlamalı yaptığı güzel işler düşünerek yalnızlıktan kaçınarak yapabilir eyer ki bir insan intihar ederse sonunu kötü olacağını hatırlamalı dünyada yaptıklarını biddaha sonsuza dek görmeyeceğini hatırlayarak hareket etmeli

Ben bu soruyla ilgili duygularımı paylaşmak istiyorum.

İntihar bazen tek çözüm yolu gibi çıkabiliyor karşımıza. Bunu bende düşünmüştüm zamanında. Kendimi yüksek bir binadan atıp yok olmayı istemiştim. Ölmek anlamında yok olmak değil, hiç var olmamış olmak anlamında bir yok olmak. Daha sonra kendim için düşlediğim bu son, bir arkadaşımın kardeşinin başına geldi. Yüksek bir binadan düşerek hayatını kaybetti. O an çok değişik hissetmiştim. Ölen benmişim gibi ve geride bırakacağım şeyleri düşündüm. Evet, bir birey olarak hayatımı yaşamam kimseye, hiç bir olguya bağlı değil ama benim de ihtiyaç duyduğum şeyler var ve bu şeylerin arasında değersiz hissetmek yok. Bu yüzden bana değersiz hissettiren tüm şeyleri geride bıraktım ve hayatıma son vermenin o kişilere, durumlara değmeyeceğini fark ettim. Hiçlik bana göre insanın kendini tanıyamamasından kaynaklı bir problem. Ben kendimi tanımaya başlamadan önce yok olmayı istiyordum ama şimdi kendi potansiyelimin farkındayım. Bir sürü hayalim var ve kendimi güzel yerlere taşımak istiyorum. Alanımda başarı elde etmek istiyorum. Bunun için attığım ufak adımlar ve adımlarımın sonuçları beni mutlu etmeye yetiyor ve müthiş güdülüyor. Daha fazlasını yapmak istiyorum. Hayatı bu kadar gözümüzde büyütmeye gerek yok bence, Her şeyin bir sonu var ama ben kendi sonumu intiharla yazmak istemiyorum. Bir yazı okumuştum, mutlaka denk gelmişsinizdir: "40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm, ama 40 yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye değmeyeceklerini düşünmeye başladım. Bana göre intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. Bu mesajı verebileceğin tıynette insan olmadığını düşününce de intihar etmiyorsun." Hayatım, karşıma neler çıkarır bilemem ama intiharın çözüm olmadığını öğrendim artık. Kendimi öldürmek yerine beni bu düşünceye yönlendiren insanları öldürüyorum içimde. Onları sevmeyi, onlara değer vermeyi bırakarak... Çünkü ben değerliyim, bu hayatı yaşamalıyım. Kendimi öldürdüğümde ne değişecek? Ölüm bile bir gün unutuluyor, acısı geçmese bile. Gerçekten buna değer mi?

Sorunun cevabı çok basit...Doğum bir başarıdır.Ölüm ise başarısızlıktır.Hayatın felsefesinde bu yatar.İnsan intihar edecek duruma geldiğinde neden intihar etmek istiyorum diye sormalıdır.Cevabı aldıktan sonra çözüm yolu aramalıdır.Herşeye rağmen çözüm bulamadıysa yaşama karşı direnmelidir.Problemin geçmesini gerekirse hayatının sonuna kadar beklemelidir.Söylemesi kolay diyebilirsin.Haklısın...Ama mantıklı olan budur.O yüzden ötenazi gereksizdir.İnsanın iradesiyle hareket edip etmediği tam bir muammadır.Biyolojik bir sorunsal olduğunu biliyorum.Çözüm ufukta olsa bile bunu yapamaz veya yapmak istemeyebilir.