Penis fotoğrafı (İng: "Dick Pic") erkeklerin mesaj, sosyal medya ya da flört uygulamaları aracılığıyla gönderdikleri, cinsel organlarını içeren fotoğrafları tanımlayan ve gündelik dilde kullanılan bir ifadedir. Bu ifade bir süredir kullanımda olsa da, özellikle de Amerikalı politikacı Anthony Weiner skandalıyla birlikte medyada kullanımı ve yaygınlığı artmıştır.^[1] Söz konusu skandal, bu politikacının bir tanesi 15 yaşında olan birden fazla kadına penisinin fotoğrafını da içeren çeşitli cinsel içerikli mesajlar attığının ortaya çıkmasıyla gündem olmuştu.

Penis fotoğrafları, akademik araştırmalar için tuhaf bir konu gibi görünse de, bazı sosyal bilimciler bu tür fotoğrafları (veya videoları) alanların veya onları gönderenlerin deneyimlerini ve beklentilerini inceliyor. Yakın zamanda yapılan bir çalışma, İngiltere'de 18-36 yaş arası kadınların %46'sının bu fotoğraflardan en az 1 tane aldığını, her 10 kişiden 9'unun ise bu fotoğrafın "istenmeyen" olduğunu bildirdiğini raporladı.^[2] Bu tarz istenmeyen bir fotoğraf aldığını bildirenlerin neredeyse tamamı, bunun ilk olarak 18 yaşından önce gerçekleştiğini söylüyor. Amerikalı bekarları içeren farklı bir çalışma ise, katılımcıların yarısından fazlasının cinsel içerikli fotoğraf aldığını ve fotoğraf alanların %90'ının bu fotoğrafı almayı istemediğini gösterdi.^[3]

Bir nükleer reaktör, belirli elementlerin atomlarının parçalanmasından kaynaklanan enerji salınımı sürecini kontrol eder. Bir nükleer güç reaktöründe açığa çıkan enerji, elektrik üretmek üzere buhar elde etmek için ısı olarak kullanılır. Bir araştırma reaktöründe asıl amaç, çekirdekte üretilen gerçek nötronları kullanmaktır. Çoğu deniz reaktöründe ise buhar, itici güç olarak doğrudan bir türbini çalıştırır.

Elektrik üretmek için nükleer enerji kullanma prensipleri çoğu reaktör türünde aynıdır. Yakıt görevi gören atomların sürekli bölünmesinden açığa çıkan enerji, gaz veya suya ısı olarak transfer edilir ve çoğu fosil yakıt tesisinde olduğu gibi, elektrik üreten türbinleri çalıştıracak olan buharı üretmek için kullanılır.

1887 senesinde, Hollandalı doktor Eugene Dubois, kayıp halkayı aramak için dünyanın dört bir yanına yelken açtı. Dubois’in aradığı bu kayıp halka, insanların kuyruksuz maymunlardan evrimleştiğini kanıtlayacak kayıp bir fosil halkasıydı. Doktor Dubois çıktığı seferin sonucunda aradığını bulabilmişti ve açıkçası bu sonuca ulaşabilmesi atıldığı maceranın kendisinden bile daha çılgıncaydı. Çünkü paleoantropoloji tarihinde ilk kez, insan atalarının fosillerini bulmayı amaçlayan organize bir kazı yapılmış ve bu fosiller gerçekten bulunmuştu.

Hominini fosillerine böylesine nadir rastlandığı bir çağda, bilim insanları, insan atalarının dik yürüyen ancak küçük beyinleri olan ve konuşamayan varlıklar olduğunu varsayıyorlardı. Dubois’e göre bu varsayımsal atalar yeterli değildi. Dubois’in istediği gerçek olan, yani fosillerdi. Fosiller, “insan ve hayvan dünyası arasında yakın bir bağ vardır” savına doğrudan bir kanıt sunmanın tek yoluydu. Peki bu kayıp halka nasıl bulunabilir? Dubois’in hikayesine dayanarak, adım adım bir liste hazırladık.

Sanatın ve sanat beğenisinin kökeni üzerine yapılan tartışmalar, sanat felsefesinin temel gündemi içerisindedir. Sanatın ne olduğu, insanların neyi sanat olarak gördüğü, sanat dalları ve eserleri arasında bir hiyerarşi olup olmadığı, etkileyici bir eserin özelliklerinin ne olabileceği, insanların ortak bir sanat beğenisinin var olup olmadığı gibi bir dizi konu üzerine çeşitli önermeler öne sürüldü ve sürülmeye de devam ediyor.

Amerikalı sanat filozofu Denis Laurence Dutton, Sanat İçgüdüsü: Güzellik, Zevk ve İnsan Evrimi adlı eserinde, özetle, insanların ortak bir sanat beğenisinin olduğu ve bu ortak beğeniyi insanın kendi evrimsel sürecinde kazandığını iddia etmektedir. Bu yazıdaki niyetimiz Dutton’dan uzun alıntılar yaparak onun kitabını tanıtmak değildir. İsteyen Türkçeye de çevrilen bu eseri alıp inceleyebilir. Ayrıca, Youtube'da kolaylıkla Dutton’ın konuşmalarına bulabilirsiniz. Buradaki amacımız, Dutton'ın iddiasını tartışabilmektir.

Akşam evinizde sakin sakin otururken evin önündeki sokaktan gelen, yaklaşan bir araba sesi duyuyorsunuz. İş sonrası evde sükûnet arayan kulaklarınız hem bangır bangır bas ağırlıklı kalitesiz bir müziğe, hem de normalin çok üzerinde bir motor sesine maruz kalıyor. Merak ve kızgınlıkla pencereyi açıp camdan bakıyorsunuz: Modifiyeli bir otomobilin içinde kolunu camdan sarkıtmış bir sürücünün, her tarafından ışık ve gürültü saçan -kendine göre havalı- kocaman arabasını sürdüğünü görüyorsunuz.

Bu sürücü sizce kadın mıdır yoksa erkek mi?

Yumurta ısıtıldığında esasında fiziksel bir "katılaşma" geçirmez. Çünkü katılaşma fiziksel bir tanımdır. Her "sertleşme", "katılaşma" anlamına gelmez. Yumurtanın "katısı" olarak bildiğimiz şey, esasında daha çok "camsı" bir niteliktedir; dolayısıyla "ısıtınca katılaştı" demek pek doğru olmaz.

Bunun sebebi de albumeni (yumurtanın beyazını) oluşturan ovalbumin isimli albumin-tipi zincir proteinlerinin soğukta yuvarlak kütleler halinde katlanmalarından kaynaklanmaktadır. Aslına bakarsanız yumurtanın beyazının %90'ı su, %10'u ise bu proteinlerden oluşmaktadır.

Mehmed Ali Paşa, okuma yazma bilmemesine rağmen Mısır’da önce Fransızca sonra Arapça olarak ilk resmi gazeteyi çıkardı. Fransa’dan uzman askerler getirtti ve orduyu yenileyerek tamamen modern bir ordu ve donanma kurdu. Öyle ki 2.Mahmut Mora’da çıkan Rum İsyanı’nda kendisinden destek isteyecekti. Mehmed Ali Paşa o denli güçlenmişti ki, destek vermesi için o dönem gücü iyice zayıflamış olan Osmanlı’ya bir vali olarak şart koşacaktı...

Kavalalı Mehmed Ali Paşa, 1769’da Kavala’da doğmuştur. Yaptıkları, okuryazar olmasa da oldukça zeki bir insan olduğunu gösterir.

Böcekler derin deniz dipleri hariç neredeyse her habitattan rapor edilmişlerdir. Çoğu türü karasal olmasına karşın, birçoğu da yetişkin veya larval evrelerinde tatlı sularda ya da tuzlu su bataklıklarında yaşarlar. Az sayıda tür (okyanus koşucuları Holobates cinsinin tümü) açık okyanus yüzey suları üzerinde yaşayabilmesine karşın şaşırtıcı bir şekilde yetişkin böcekler okyanuslara uyum sağlamayı başaramamıştır. Muhtemelen yüksek basınçta su geçiren ve kırılgan olan dış iskeletleri okyanuslarda uyum başarısı sağlayamamıştır. Bu başarıyı sağlayanlar da zaten artık ''böcek'' değildir. Bu sınıfta yaklaşık 29 takım, 949 aile ve 1.1 milyon böcek türü tanımlanmış, büyük olasılıkla bu sayının en az 3 katı daha tanımlanmayı beklemektedir. Benzer bir şekilde şimdilik 95 milyon böcek türünün fosillerde de mevcut olduğu sanılmaktadır. Örneğin Meganeuropsis permiana 245 milyon yıl önce yaşamış, 71 cm'lik kanat açıklığı ile şimdiye kadarki bulunan en büyük böcektir. Aslında böcekler, uçma ilk evrimleştiğinde başka hiçbir organizma tarafından yaşam şekli olarak kullanılmamaktaydı. Bu nedenle rekabete girebilecek başka hayvan grupları olmadığından uyumsal başarıları da engellenememiştir. Birtakım amfibiler dışında Dünya'da onları eleyebilecek başka bir tür yoktu. Böylece sayıları artmış ve yanında bitkilerin çeşitliliğini getirmiştir.

Yusufçuklar ve kızböcekleri, bilinen en eski böcek takımları arasında yer alır. Kanat açıklıkları 19 cm'ye ulaşabilen bu hayvanlar genellikle suya yakın yerlerde yaşayan, uçarken başka böcekleri avlayan birer yırtıcıdır. Boyları 25 cm'yi bulan en iri türlerden bazıları küçük kuşları ve sürüngenleri de avlar. Örneğin Mavi yusufçuk (Pachydiplax longipennis) birlikte veya ayrı ayrı çırpabildiği büyük çifte kanatlarıyla ileri ya da geri uçabilir, havada asılı kalabilir. Şafak yusufçuğu (Trithemis aurora) da etçil beslenmeye uygun ağız yapısına sahiptir. Termit ve hamamböcekleri avlanamaz. Hamamböcekleri genelde çürümüş bitki artıklarıyla, memelilerin ve kuşların artıklarını yer. Termitler ise ölü ağaçlarla beslenir. Besinlerin dönüşümünü sağlamakla birlikte, kentsel yaşam alanlarında binalara zarar verir. Çekirgeler ve ağustosböcekleri ise omnivordur (hepçildir). Bedeninin geri kalanını hareket ettirmeden kafasını çevirebilen tek böcek de peygamberdevesidir (Mantis takımı). Avcı böcekler dışında bokböcekleri gibi detritivor olan böcekler de ekosistemdeki kimyasalların yeniden döngüye katılmasında önemlidirler. Bazı böcekler, bitkilerin ya da hayvanların iç parazitidir. Diğerleri konağın kanını emer ya da yüzeyindeki dokuları tüketirler. Tüm böcek türlerinin yaklaşık %20'si parazitoiddir.