Evren'deki her şeyin, ama her şeyin nereden geldiği sorusu, binlerce yıldır insanların sormakta olduğu ve halen tam olarak yanıtlanamamış bir sorudur. Antik Yunan'dan, hatta öncesinden beri birçok düşünür, bu soruya çeşitli yanıtlar aramıştır.

Bu yanıtların en meşhuru, kuşkusuz ki yaratıcı bir süpergücün her şeyi belli bir plana veya isteğe göre yaratmış olmasıdır. Eğer her şey, o "her şey"den üstün ve onların var olmasını arzu eden bir yaratıcı gücün eseri ise, her şeyin var olması son derece beklendiktir. Bu durumda insanlara düşen, her şeyin nasıl var olduğu sorusuna değil, neden var olduğu sorusuna kafa yormak olacaktır. Yani var oluşun süreçleri ve mekanizmaları üzerine kafa yormak (bilimin yaptığı) bir "hobi" olarak keyifli olabilir; ancak aslolan, bizim bu çerçevede/resimde var oluş sebebimizdir.

Kortizol, böbrek üstü bezlerinde (diğer ismiyle adrenal bezlerde) üretilen ve oradan salınan bir hormondur. Başta tehlikelere karşı tepki verme olmak üzere vücuttaki glikoz metabolizmasını hızlandırmak, kan basıncını kontrol etmek ve iltihabı gidermek gibi görevleri yerine getirir.^[1]

Bunlarla birlikte kan şekerini düzenlemek, yağ, protein ve karbonhidratları kullanılabilir enerjiye dönüştürmek, su ve tuz dengesini kontrol etmek gibi çeşitli işlemlerde görev alan ve kolesterolden sentezlenen bir hormondur.^[2]

Bebekler ve küçük çocuklar arasında pislik yemek çok yaygındır, özellikle de 1-6 yaş arasında. Bu davranışa "pika" adı verilir ve bebekler aslen besleyici değeri olmayan, türümüzün beslenme kaynağı olan yiyecek arasında da olmayan birçok maddeyi yemeye çalışabilirler. Örneğin pislik, çamur, kil, kum, tuğlalar, duvar boyaları, alçı, tebeşir, mısır unu, kabartma tozu, kahve çekirdekleri, sigara izmaritleri, küller, kibrit başları, pas, tutkal, diş macunu ve hayvan dışkıları bunlar arasındadır.

Bu neden olmaktadır? Yenidoğanlar ve küçük çocuklar meraklıdırlar ve çevrelerini çoğunlukla elleriyle incelerler. Ellerini kullanarak yeni ve tanımadıkları şeyleri toplar ve ağızlarına alırlar. Bu da türümüzün evrimsel süreçteki önemli basamaklarından biridir. Aslında bu davranış bize has değildir, birçok diğer primat türü de insanlar gibi etraflarını incelemeye ve yeni objeleri ağızlarına almayı severler. Bunun evrimsel açıdan avantajı oldukça barizdir: bu şekilde meraklı bir hayvan yavrusu, besleyici değeri olan besinlere erişebilmeyi ve seçebilmeyi öğrenir. Tabii bu sırada zararlı yiyecekleri de tespit eder. Beynimiz zaten deneme-yanılma yoluyla öğrenecek biçimde evrimleşmiştir. Evrimin bir öngörüsü olmadığı için, beyin gelişimimiz de kusursuz değildir ve hatalar yaparak öğrenmek zorundayızdır.

Uçakla seyahat etmek, kaygılarımız ve korkularımız ne derse desin, inanılmaz derecede güvenlidir. Uluslararası Sivil Havacılık Örgütü (ICAO) tarafından yapılan açıklamaya göre, uçakla ulaşım havacılık tarihinin en güvenli ulaşım sistemine dönüşmüştür. Bu, istatistiksel olarak her on milyon döngü için (bir döngü, bir kalkışı ve bir inişi içerir) bir tane bile korkunç bir başarısızlık olmadığı anlamına gelir.

Bir uçakla seyahat etmenin bir otomobilde seyahat etmekten çok daha güvenli olması, sezgisel olarak doğru hissettirmeyebilir; ancak Amerika Birleşik Devletleri'nde, her 100 milyon araçta mil başına yaklaşık 1,13 ölüm meydana gelirken her 100 milyon uçak milinde sadece 0,035 ölüm meydana gelmektedir. Başka bir deyişle, Amerika'da bir araba kazasında ölme olasılığınız yaklaşık olarak 114'te bir iken, bir uçak kazasında ölme olasılığınız yaklaşık olarak 9.821'de birdir.^[1][2]