Canlı organizmalarda bazı hücreler, diğer hücreleri zalimce silip süpürür.^[1] Bu "hücresel yamyamlık" yaygın, doğal bir süreçtir: Vücudunuzdaki beyaz kan hücreleri tam şu anda milyonlarca yaşlı kırmızı kan hücresini tüketiyor. ABD Ulusal Bilimler Akademisi Bildiriler Kitabı'nda yayınlanan yeni araştırma, bu tür "yamyamlık" davranışlarını teşvik etmek için bir grup genin kullanılmasının yeni bir kanser immünoterapisi geliştirebileceğini öne sürüyor.^[2]

Bu fikir, yeni makalenin kıdemli yazarı biyolog Denise J. Montell ve meslektaşlarının, hücrelerin sindirmeye çalıştıkları şeyleri sarmasına yardımcı olan Rac ailesindeki hiperaktif gen formlarının meyve sineği embriyolarında doku ölümüne neden olduğunu fark etmesiyle doğdu. Montell değiştirilen genlerin, hücrelerin "komşularını" tüketmesine neden olduğunu söylüyor. Bu genlerin RAC adında insanlara özgü versiyonları mevcut; Montell ise bunların, Santa Barbara'daki Kaliforniya Üniversitesi'nde çalışan yeni meslektaşı Meghan Morrissey'e kanser CAR-M immünoterapisi konusundaki çalışmalarında yardımcı olup olamayacaklarını merak etti.

Bilim insanları uzun süredir filozofları uğraştıran bir gizemi açığa çıkarmaya başlıyor.

Bilinç, deneyimlediğiniz her şeydir. Kafanızdan atamadığınız o şarkıdır, çikolotalı musun tatlılığıdır, dişteki zonklayan ağrıdır, çocuğunuza duyduğunuz coşkun sevgidir ve tüm duyguların zaman içinde sona ereceğine dair o meşum bilgidir.

Apoptosis (veya apoptoz), "programlı" hücre ölümü demektir; yani hücrenin ölmesi beklenen bir zamanda, kontrollü olarak ölmesidir. Ancak her hücre ölümü kontrollü veya programlı değildir, dolayısıyla bu farklı ölüm türlerinin arasındaki farkı bilmek önemlidir.

Ölüm ile ilgili yazımızda detaylıca anlattığımız gibi, canlılığın temel niteliklerinden biri olarak organizmalar bir noktada ölürler. Yani hücre ölümü, çoğalma ve farklılaşma gibi, hücrenin temel yaşam süreçlerinden biridir. Hücre ölümü, hem embriyonik gelişimde hem de zararlı hücrelerden kurtulma konusunda büyük rol oynar ve vücut homeostazını korumamızı sağladığı için son derece önemlidir.

Geçenlerde aklıma çok takılan bir soruyu sormak istedim.Diyelim ki ölümcül şartlar altında hayatta kalmaya çalışıyosunuz.yiyecek yemeğiniz,bir damla suyunuz yok.etrafınızdaki hemen hemen herkes ölmüş.acaba bir vampir gibi kan içmek sizi hayatta tutabilir miydi?ne de olsa etrafınızda ölüden aynı zamanda kandan bol bir şey yok.kan sizi hayatta tutabilir miydi?ihtiyacınız olan besini insan kanından alabilir miydiniz?olası bir felakette insanlar da vampire dönüşebilir mi?EVRİM AĞACINA BU KONUDA BİR VİDEO FİKRİ SUNUYORUM.

Hücreden hücreye iletişim sinaps adı verilen özelleşmiş bölgelerde gerçekleşir. Sinapslar iletim (transmisyon) için kullandıkları mekanizmaya göre iki ana sınıfa ayrılır: kimyasal ve elektriksel.

Kimyasal iletim genellikle nörotransmitter (sinir iletici) içeren keseciklerin kalsiyuma bağımlı bir süreç ile hücre membranı ile birleşmesini ve takiben presinaptik hücreden postsinaptik hücre üzerindeki belirli reseptörlere etki etmek üzere serbest bırakılan transmitter maddenin hücre dışına atılmasını (eksositozunu) içerir.

Science Advances dergisinde yayınlanan yeni bir araştırmaya göre, İngiliz kültür mirasının en önemli parçalarından biri olan Stonehenge'in 52 megalitinden (tonlarca kütleye sahip taşlarından) 50 tanesinin, araziden 25 kilometre uzaklıkta bulunan West Woods Ormanları'ndan getirildiği gösterildi.^[3]

Araştırmacılar, bu büyük taşların kökenlerini tespit edebilmek için X-ışını flüorasan yöntemi kullandılar ve sarsen taşı olarak bilinen taşların kimyasal bileşenlerini ortaya çıkardılar.^[1] Araştırmacılar, Robert Phillips isimli bir İngiliz'in 60 yıl boyunca yasa dışı bir şekilde sakladığı ve 2018 yılında, doğum gününde yetkililere teslim ettiği kaya parçasında yaptıkları daha yıkıcı testler ile, Stonehenge sarsenlerinin tam kimyasal kompozisyonuna ulaşmayı başardılar. Sonrasında bu kompozisyonu, İngiltere'deki 20 farklı noktadan aldıkları kayaçların bileşenleriyle kıyaslamaları sonucunda, Neolitik Dönem'e ait bu taşların West Woods'dan geldiği ortaya çıkarılmış oldu.

Dünya’nın yörüngesindeki değişiklikler, binyıllardır iklim değişimlerinin zamanını belirlemede etkili olmuşlardır. Paleoiklim, uzak geçmişteki bu iklim değişikliklerin araştırılması ve modellenmesini konu alan bir bilim dalıdır ve günümüzde paleoiklimbilimciler bu değişimlerin uzak atalarımızın yaşam alanlarını değiştirip değiştirmediklerini ve değiştirdilerse nasıl değiştirdiklerini araştırmaktadırlar. 

İnsan türünün evrimindeki kritik dönüm noktaları ve davranışsal gelişimlerin, çevresel etkenler tarafından şekillendirildiği düşüncesi Darwin’den bu yana varlığını sürdüren bir fikirdir. Her ne kadar bir yüzyıl boyunca çeşitli hipotez ve modeller öne sürülmüş, geliştirilmiş ve/veya geride bırakılmış olsalar da, evrimdeki temel itici gücün fiziksel ve cansız çevredeki değişiklikler olduğu görüşünü savunan “Çevresel Determinizm” düşüncesi ve bu düşüncenin insansıların evrimi üzerindeki olası etkileri günümüzde hala daha canlılığını sürdüren bir konu. Her ne kadar işin sonunda evrimsel değişimlerin ardındaki temel kuvvetlerden birisi belirli canlı nüfusları üzerine etki eden yerel ölçekteki çevresel süreçler olsa da, bu gibi değişimler genellikle kendilerinden çok daha büyük olan bölgesel ya da küresel ölçekteki iklimsel yönelimlerin dahilinde gerçekleşirler. (Ç.N: Yazı boyunca kullanılacak boyut kavramları küresel>bölgesel>yerel şeklinde olacaktır.)

Canavar Çalışma, 1939 senesinde Iowa Üniversitesi'nden Dr. Wendell Johnson ve Dr. Mary Tudor tarafından 22 öksüz çocuk üzerinde yapılan, dillere tutukluk getiren bir araştırmadır.  

Araştırmacılar, çocukları kontrol ve deney grubu olarak ayırdıktan sonra, yarısına olumlu konuşma terapisi uyguladılar ve konuşmalarının ne kadar akıcı, ne kadar güzel olduğunu övüp durdular. Diğer yarıya ise olumsuz konuşma terapisi uyguladılar ve en ufak bir konuşma hatalarında, dil sürçmelerinde onlara kızdılar, kekeme olduklarını söylediler, azarladılar. İkinci grupta olup, olumsuz konuşma terapisine maruz kalan normal çocukların neredeyse tamamında psikolojik konuşma bozuklukları gözlenmeye başladı ve bazıları bu sorunu ömürleri boyunca yaşadılar. İşte bu yüzden deneye Canavar Çalışma denmektedir.

İngiltere doğumlu paleobotanikçi Dr. John Anderson ve Güney Afrika doğumlu paleobotanikçi Dr. Heidi Anderson birlikte keşifler yaparak çok güzel çalışmalara imza attılar. İkisi de kendilerini bu işe adamış ve doğa aşığı bilim insanlarıdır. Çalışmaları Nelson Mandela, Kofi Annan, Dalai Lama ve David Attenborough gibi isimler tarafından da desteklenmiş ve paylaşılmıştır. Akademik olarak çok sayıda çalışmaları olmasına rağmen, internet ortamında onlara dair bilgiler oldukça azdır. Dolayısıyla, var olan kaynaklardan yararlanarak onların paleobotaniğe, yani eski çağlarda yaşamış fosil bitkileri inceleyen bilime katkılarını inceleyeceğiz.

Dr. John Anderson ve Dr. Heidi Anderson, Güney Afrika'nın Karoo (ya da Gondwana) havzasında, Molteno kaya formasyonunda bulunan fosil florasını (flora, bir bölgede yetişen bitkilerin tür olarak tümüdür) incelediler ve bu konu hakkında birçok makale yayımladılar. Onların oluşturduğu benzersiz monograf serileri, bu floranın jeolojik zaman boyunca en büyük bitki çeşitliliğini yansıtacak kanıtlar olmuştur (monograf, biyolojik taksonomide, tek bir takson üzerinde, bütün bilinen türleri irdeleyen, grup içindeki morfolojik, morfometrik, ekolojik ve coğrafi özellik ve farklılıkları da ele alacak şekilde yapılan kapsamlı ve ayrıntılı çalışmalardır). Bu araştırmaları sırasında büyük bir bitki ve böcek koleksiyonuna da sahip oldular. Molteno kaya oluşumunun geçmişi 220 milyon öncesine dayanır, bu nedenle dinozorlar döneminden kalan fosil bitkilere de ulaştılar.