24 Eylül 2013 Salı günü Pakistan'ın Baluçistan bölgesindeki Awaran'da meydana gelen 7.7 büyüklüğündeki deprem, 800 insanı öldürdü ve 21.000 evi yok etti. Sarsıntılar Hindistan'ın başkenti Yeni Delhi'de bile hissedilirken, Pakistan'ın liman kenti Karaçi'yi de içine alan yüzlerce kilometrelik bir çapta var olan tüm binalar sallandı.

Ancak deprem, bu üzücü olayın yanı sıra ardında çok ilginç bir jeolojik oluşum da bıraktı: Deprem öylesine kuvvetliydi ki, bir deniz yatağının yükselerek Pakistan'ın Gwadar kıyı şeridinin 600 metre kadar açığında, küçük, dağ benzeri bir adanın oluşumuna neden oldu. Yerliler adaya Zalzala Koh, yani Deprem Dağı/Adası adını verdiler.

Sindirim, gıdaların mekanik ve enzimatik olarak parçalanarak, kan dolaşımınca emilebilecek maddelere dönüştürülmesi sürecidir. Gıda, emilmeden önce sindirilmesi gereken üç makro besin içerir: yağlar, karbonhidratlar ve proteinler. Sindirim süreci boyunca, bu makro besinler bağırsak epitelini geçebilecek ve vücutta kullanılmak üzere kan dolaşımına girebilecek moleküllere ayrılır.

Tüm canlı organizmalar hayatta kalmak için besin maddelerine ihtiyaç duyar. Bitkiler besin maddelerini köklerinden ve hücresel işlev için gerekli enerji moleküllerini fotosentez süreciyle elde edebilirken, hayvanlar besin maddelerini diğer organizmaları tüketerek elde ederler. Hücresel düzeyde, hayvan fonksiyonu için gerekli biyolojik moleküller amino asitler, lipid molekülleri, nükleotidler ve basit şekerlerdir. Ancak tüketilen gıdalar protein, yağ ve kompleks karbonhidratlardan oluşur. Hayvanların, bu makromolekülleri hücresel işlevlerini sürdürmek için gerekli olan basit moleküllere dönüştürmesi gerekir. İşte bu nedenle sindirim sisteminin işlevi, yediğiniz gıdaları parçalamak, besinlerini serbest bırakmak ve bu besinleri vücuda emmektir. İnce bağırsak, sindirimin çoğunun gerçekleştiği ve salınan besinlerin çoğunun kana veya lenflere emildiği sistemin ana aktörü olmasına rağmen, sindirim sistemi organlarının her biri bu sürece hayati bir katkıda bulunur.

Kötü bir canavar filmi senaryosu gibi geliyor olabilir: 10 bacaklı mutant bir yaratık, eşeysiz olarak üreyebiliyor ve Almanya'daki bir laboratuvardan kaçarak sessiz sedasız küresel bir işgal sürecine başlıyor. Sadece 20 yıl içinde klonları Avrupa'ya ve Afrika'ya yayılıyor, ekosistemleri alt üst ediyor ve yerel türleri tehdit ediyor.

Ne yazık ki bu, bir film senaryosu değil ve bir çeşit tatlısu türü olan benekli kerevit (İng: "marbled crayfish", Lat: Probambarus virginalis) türünün yaptığı tam olarak bu! Üstelik bu kerevitin, 1995 yılında bir akvaryum deneyinde yanlışlıkla yaratıldığı düşünülüyor. Bu kabuklu hayvanın genomu üzerinde yapılan bir analiz, beklenmedik bir köken bilgisini keşfetmemizi sağladı. Bu keşif, türün nasıl yayıldığını ve çok sayıda çevresel şarta nasıl adapte olduğunu anlamamızı sağlayabilir.

Ekoloji, ayrılmaz bir şekilde organizmaların evrimsel tarihi ile iç içe geçmiştir. Nesillerin değişim süreci boyunca, organizmalar sürekli olarak bir nesilden diğerine kendinden sonraki nesillerin DNA’sına kaydedilecek genetik bilgi aktarırlar. Moleküler biyologların bu kayıtlara ulaşma becerileri, türlerin kökenlerini ve varoluşlarının ekolojik temellerini daha iyi anlamada modern ekoloji araştırmalarının temel taşı haline geldi. 

Bu makalede modern ekologların türlerin oluşumu, çeşitlenmesi ve sürekli değişken, karmaşık çevre şartlarına evrimsel adaptasyonundaki genetik temellerin en derin şekilde anlaşılması için kullandıkları moleküler araçlar ve metotların kısa bir özetini yapacağız. 

Kır baykuşu (Asio flammeus), gündüzleri açık arazide avlanırken görülebilen, orta boylu bir baykuştur. Dişileri erkeklerinden vücut kütlesi olarak yaklaşık %20 daha büyüktür: erkekler 206-396 g, dişiler 260-475 g aralığındadır. Bu türün boyut açısından nispeten non-dimorfik (cinsiyetler arası belirgin bir dış görünüş farkı olmayan) olduğu bildirilmiştir. Örneğin, iki cinsiyette de kanat uzunlukları hemen hemen eşittir: 296 mm'ye karşı 297 mm.^[1] Kafa yuvarlak ve iri, kulak tüyleri oldukça kısadır, arazide seçmek zordur.^[3][4] Büyük, yuvarlak yüz diski grimsi beyaz, göz çevresinde siyahtır. Üst kısımlar kahverengi ve krem rengi beneklidir. Kanatlar uzun ve geniştir; el bileği dışında altın sarısı desenler bulunur. Firar hattı beyazdır.

Orta kuyruk teleklerindeki 5. ve 6. enine çizgiler arasında kalan altın sarısı bölgenin ortasında düzensiz kahverengi lekeler bulunur. Alt kısımlar krem rengi beyaz üzeri koyu kahverengi çizgilidir. Yoğun çizgili olan göğüs, desensiz alt kısımlar ile kontrast oluşturur. Kanat altı krem rengi beyaz renktedir, bu desenlenmelerinin yaşadığı ortamdaki kuru otlara benzemesi sayesinde kamufle olarak adapte olmuştur. Belirgin el bileği lekesi mevcuttur. El teleklerinin ucu koyu ve dardır. İris sarı, gaga siyah, bacaklar sarımsı beyaz renktedir. Gençlerde tepe ve sırt daha yoğun çizgili, yüz diskinde kahverengi siyah tüylerin ucu sarımtıraktır.^[3] Gençlerde burun deseni yoktur, iris sarıdan ziyade kahverengidir.^[4] Dişiler genellikle daha koyu sırt kısmına sahiptir, daha fazla kahverengi tonlanma görülür ve karın kısmı pas rengi ve daha yoğun çizgilidir, ancak örtüşme vardır ve cinsiyetler tüylerle güvenilir bir şekilde ayırt edilemez.^[4]

Su hafızası, suyun daha önceden içinde çözünmüş olan maddelerin hafızasını sınırsız veya sınırsıza yakın bir süre boyunca muhafaza edebileceğini iddia eden sözde bir yetenektir. Bu iddia, kimya ve fiziğin temel ilkelerine aykırıdır ve bilimsel olarak geçerli değildir. 

Suyun hafızası olduğuna inanan kişilerin iddiasına göre su, keyfi sayıda seri seyreltmeden sonra bile, bünyesinde daha önceden çözdüğü maddelerin bilgisini korumaya devam etmektedir. Su hafızasının, orijinal maddenin tek bir molekülü kalmayacak düzeyde bir seyreltmenin yapıldığı durumlarda bile "homeopatik ilaçların " hastalıkların tedavisinde kullanılmasını sağlayan bir mekanizma olduğu iddia edilmiştir. Suyun herhangi bir hafızası olduğunu gösteren hiçbir bilimsel kanıt bulunmamaktadır.

Gerçek hayatın elektron düzeyinde çözünürlüğe sahip olduğunu düşünelim: Atom altı düzeyde bir olayın olma ihtimali 1/n^2 ile ifade edersek 2 elektron için sebep sonuç zincirine bağlı olmayan bağımsız olayın olma olasılığı 1/4'tür. Elektron sayısını arttıdıkça olasılık hızla düşer nihayet sadece 1 g.r. Hidrojen atomu ( 1 mol= 6,02x10^23 atom) için bu olasılık ( 1/n^2 ve n=6.02x10^23 olduğundan) 2.75x10E-43'e iner bu da çoğu olasılığı elediği için kurallara bağlı davranışlar görmeye başlarız. Öyleyse kural ya da sebep-sonuç zinciri zannetiğimiz şeyler en düşük olasılıkta bile olma olasılığı olan şeylerdir diyemez miyiz? Belki ışığın hızının sabit olması ve zamanın varlığı da stringlerdeki olasılıkların foton düzeyindeki sonuçlarıdır? Kısacası evren aslında sandığımızdan daha kaotik ve özgür olabilir..

Matematik, her ne kadar çok zor bir uğraş olsa da, herkesin gücünü ve güzelliğini takdir edebileceği bir yapıdır. Aslen miktar, yapı, uzay ve değişim gibi olguları araştırmakta kullanılan matematiğin tam bir tanımını yapmak gerçekten çok zordur.

Hepimizin bildiği gibi matematik, sayılarla ve sembollerle uğraşır. Bunları kullanarak, Evren'de var olan ve hatta var olmayan (veya var olsa da, matematikteki gibi idealize olmayan) yapı, olay, olgu ve süreçleri tanımlamakta ve izah etmekte kullanılır. Örneğin matematikte türev kavramı Evren'deki değişim olgusunun karşılığıdır.

İyi filmler, insanların hayata bakışlarını değiştirir; ama kaç kişi, izlediği bir filmin görüşünü sonsuza dek değiştirdiğini söyleyebilir? Bruce Bridgeman, bunu diyebilecek insanlardan biri. Bridgeman'ın dünyayı görüşü, "Hugo isimli filmi izlemeden önce" ve "Hugo'yu izledikten sonra" diye ikiye ayrılıyor.

Bruce Bridgeman, 16 Şubat 2012'de eşiyle birlikte Martin Scorcese'nin üç boyutlu bir aile macerası filmi olan Hugo'yu izlemeye gitti. Tamamen para israfı olacağını düşünmesine rağmen, herkes gibi bir gözlük satın aldı. Santa Cruz'daki Kaliforniya Üniversitesinde bir sinirbilimci olan, 67 yaşındaki Bridgeman, hayatını neredeyse hiçbir gerçek "derinlik algısı" olmadan, yani "stereo kör" olarak geçirdi. Bridgeman şöyle anlatıyor:

Antik Yunan’daki çok önemli bilimsel düşünce temelleri uzun bir süre unutulmaya yüz tutmuştur. Bu miras daha sonra Müslümanlar tarafından tekrar keşfedilmiştir ve Müslümanlar bu mirası belki de tamamen unutulmaktan kurtarmışlardır. Antik Yunan medeniyeti ile karşılaşan Müslüman medeniyeti özellikle 8. ve 13.yy.’larda çok önemli bilimsel çalışmalar yapmıştır. Tarihte, 8. yüzyıldan 13. yüzyıla kadar (kimi kaynaklara göre 15. yüzyıla kadar) olan dönem, İslam coğrafyasının Altın Çağı olarak bilinir. Bu zaman diliminde İslam alimleri üzerinde, Antik Yunan çalışmalarının tesirini fazlasıyla görmek mümkündür. Sorgulayıcı ve araştırmacı bakış açısı ile birlikte devralınan miras, Müslüman medeniyetinin yükselmesine olanak sağlamıştır.

Bu dönemde Müslüman bilimciler, canlılığın ortaya çıkışı ve gelişimi ile ilgili kendilerinde mevcut olan görüşlerden farklı olan açıklamalarla da tanışmıştır. Doğaya karşı bu yeni pencereden bakmışlar ve bu fikri kendi bakış açılarıyla hem geliştirmiş hem de daha sonra Avrupa medeniyetine bırakmışlardır. Bunu yaparken Antik Yunan’daki çalışmaları kendi dillerine çevirmiş ve bu çalışmalar üzerine kendi yorumlarını yapmışlardır.