Türler arası melezleşmenin mümkün olduğu; katırlar, "çakupek", "kaslan", "grolar", "leopan" veya melezleşerek türleşen ispinozlar^[14] gibi sayısız canlı sayesinde net bir şekilde bilinmektedir. Bu, ilginç bir soruyu doğurmaktadır: İnsan, diğer hayvanlarla melezleşebilir mi? Daha spesifik olarak, insan, şempanzeler veya bonobolar gibi çok yakın akrabalarıyla melezleşebilir mi?

İnsan-şempanze veya şempanze-bonobo gibi birbirinden ayrı olan ama evrimsel açıdan çok yakın akraba türlerin verimli döller verecek (veya vermeyecek) biçimde çiftleşip, yavrular üretme ihtimali (yani "melezlenme ihtimali") üzerinde durmadan önce, ayrı türleri yaratan evrimsel mekanizmaları ve türleşme kavramını kısaca hatırlamamız gerekiyor.

Herkes ömrünün bir kısmında hayatın anlamının ne olduğu üzerine kafa yormuştur. Kimi insanlar sorgulamalarına dini inançları çevresinde cevap getirir, kimileri ise bunu doğanın kendisiyle cevaplamaya çalışır, bazıları ise sorgulamanın kendilerine hiçbir şey katmayacağını düşünür ve sorgulamama kararı alırlar.

Sahiden, hayatın anlamı nedir?

Tüyler, henüz dinozorlar ve timsahlar farklı soy hatlarına ayrılmadan önce, bu iki grubun ortak atası olan sürüngenlerde ortaya çıktılar. Bunu biliyor olmamızın sebebi, timsahlarda tüy oluşumundan sorumlu bazı genlerin bulunuyor olması. (Tüyler hakkında daha fazla bilgi almak için bu makaleyi okuyabilirsiniz: Paleontolojinin Rönesansı: Tüyler)

Bu yazımızda bahsedeceğimiz konu ise tüylerin kökeniyle doğrudan ilgili değil, kuşların kuzenlerindeki tüy oluşumuyla ilgili. Güney Kaliforniya Üniversitesi patoloji profesörü Dr. Cheng-Ming Chuong, önderliğinde toplanan ekip bir timsah embriyosunda tüy oluşturmayı başardı. Çalışmaya başlamadan önce Chong “efsanevi uçan ejderhalar yaratmak gibi belki biz de timsahların vücudunda tüy oluşturabiliriz.” dediğini belirtiyor. 

Şizoid Kişilik Bozukluğu, sosyal ilişkilere ilgi eksikliği, yalnız ve korunaklı yaşam tarzına eğilim, gizlilik, duygusal soğukluk, mesafe ve ilgisizlik ile karakterize bir kişilik bozukluğudur. Semptomlar tipik olarak geç çocukluk veya ergenlik döneminde başlar. Etkilenen bireyler başkalarıyla yakın ilişki kuramayabilir ve aynı zamanda zengin ve ayrıntılı ancak içsel bir fantezi dünyasına sahip olabilirler.

Psikolojide fantezi, insan beyninin özelliklerinden biri olan hayal gücü yetisiyle mümkün olan, net bir zihinsel görüntüyle ifade edilen geniş çaplı zihinsel deneyimlere verilen isimdir. Fanteziler, mutlak olarak imkansız olan senaryolarla ilişkilidir. Nancy McWilliams'ın 2011 yılında gözlediği üzere, şizoid bireylerin en heyecan verici yeteneği, yaratıcılıklarıdır ve bu yaratıcılık, genellikle kendini fanteziler şeklinde gösterir.

Dikkat eksikliği ve aşırı hareketlilik ile ilişkili belirtilere ilk kez 1775 yılında Melchoir Adam Weikard tarafından yazılan tıp kitabında rastlanmıştır. Bu kitapta Weikard, dikkati kolayca dağılabilen, dikkatini sürdüremeyen, aşırı aktif ve oldukça dürtüsel bazı çocuk ve yetişkinlerden bahsetmiştir. Bu bireylerin yaşadıkları sorunun yetersiz çocuk yetiştirme pratikleri ve biyolojik yatkınlıktan kaynaklanıyor olabileceğini, tedavisinde süt, bitkisel ürünler, sessizlik, yalnız kalma, at sürme gibi uygulamaların etkili olabileceğini belirtmiştir.^[1]

1700lü yıllarda yapılan etkileyici şekilde çağdaş tanımlamanın aksine dikkat eksikliği ve hiperaktivite belirtileri, sonraki yıllarda "minimal beyin hasarı", "çocukluk dönemi hiperkinetik reaksiyonu", "dikkat eksikliği bozukluğu" gibi isimlerle anılmış ve bu isimlerle uyumlu olarak kimi zaman beyin hasarı kimi zaman sadece hiperaktivite ile ilişkilendirilmiştir. Bugün artık bu belirtileri Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) olarak isimlendiriyor, Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu'nu yaşam işlevselliğini ve gelişimi olumuz yönde etkileyen dikkat eksikliği ve/veya hiperaktivite-dürtüsellik olarak tanımlıyoruz. Ayrıca bu bozukluğun çocuklarda yaklaşık %5-7, yetişkinlerde ise yaklaşık %3-5 olan görülme oranları ile yaygın bir nörogelişimsel bozukluk olduğunu biliyoruz.^[2]

Kılıçgaga; ılıman Avrupa iklimlerinde üreyen, Palearktik bölgeden Orta Asya'ya, oradan da Rus Uzak Doğusu'na kadar uzanan bir yayılım alanına sahip göçmen bir kuş türüdür. Kışları çoğunlukla Afrika veya Güney Asya'da geçirirler, ancak bazıları dağılım alanlarının en ılıman yerlerinde, örneğin İspanya'nın güneyi veya İngiltere'nin güneyinde de kışı geçirebilirler. Genellikle 42-45 cm uzunluğuna ve 70-80 cm kanat açıklığına sahip olan kılıçgagalar, yaklaşık 250-350 gram kütleye sahiplerdir.^[1]

Kılıçgagaların en göze çarpan özellikleri arasında siyah ve beyaz tüyleri bulunur. Baş ve boyunları genellikle siyah renkteyken, bu bölgelerde beyaz lekeler de görülebilir. Vücutlarının büyük bir kısmı beyaz olup, kanatlarındaki siyah bölgeler dikkat çekicidir. Bu kuşların en belirgin özelliklerinden biri de yaklaşık 7-8 cm uzunluğundaki ince ve yukarı doğru kıvrık gagalarıdır. Bacakları uzun, ince ve mavimsi gri renktedir; bu yapıları sayesinde sığ sularda rahatça yürüyebilirler. Cinsel dimorfizm açısından bu türde cinsiyetler arasında çok az fark bulunur, yani erkekler ve dişiler birbirlerine oldukça benzer görünür.

Satürn'ün en büyük uydusu Titan, özellikle Dünya'nınkine benzer şekilde nitrojenden oluşan ancak önemli konsantrasyonlarda metan ve etan içeren yoğun bir atmosfere sahip olan yapısı ile Güneş sistemimizin önemli uyduları arasındadır. Hidrokarbon açısından zengin bir yüzeyle birleşen bu atmosferik bileşim, Titan'ı bilimsel keşifler için önemli bir hedef hâline getirmektedir.

Titan'ın yoğun atmosferi, bu zamana kadar yüzeyinin çoğunun doğrudan gözlemlenmesini engellemiştir ve NASA'nın Cassini-Huygens gibi misyonlarını bu uydunun gizemlerini açığa çıkarmaya teşvik etmiştir. Bu görevler tarafından toplanan veriler sayesinde Titan'ın manzarası; denizler, göller, nehirler ve rüzgârın etkisiyle şekillenen geniş kum tepeleriyle karakterize edilen, hepsi aktif bir jeolojik ve hidrolojik sistemin göstergesi olan çeşitli arazileri ortaya çıkarmıştır.

Günümüzde uzay araçlarının uzay boşluğunda ivme kazanması, özellikle roket motorları ve itici gazlar kullanılarak gerçekleştirilmektedir. Ancak, bu yöntemlerin ışık hızına yaklaşan hızlara ulaşmada sınırlı olduğu bilinmektedir. Bu bağlamda, aklımda yenilikçi bir fikir bulunmaktadır: Eğer gazı ışık ile iterek ateşleme yapabilirsek, bu yöntemle uzay araçlarının şu an erişilebilen hızlardan daha fazla bir ivme kazanıp kazanamayacağını merak ediyorum.

Bu fikir, ışığın momentumunun gaz partiküllerine aktarılması prensibine dayanmaktadır. Işık, özellikle lazerler aracılığıyla yüksek enerji ve momentum taşıyabilen bir elektromanyetik dalga formudur. Teorik olarak, lazer ışınlarının gaz moleküllerine çarparak onları itmesi ve böylece uzay aracına ekstra bir ivme kazandırması mümkün olabilir. Bu süreç, uzay aracının hızını artırarak, ışık hızına daha yakın hızlara ulaşmasını sağlayabilir.