Streptokok Enfeksiyonu İle İlişkili Pediatrik Otoimmün Nöropsikiyatrik Bozukluklar (veya kısaca PANDAS Sendromu) Streptococcus cinsi bakterilerin ("Streptokokların") neden olduğu nöropsikiyatrik bir bozukluktur.

Araştırmaların gösterdiği kadarıyla Streptokok bakterisinin hücre duvarındaki antijenler, kalp kapakçığındaki, eklemlerdeki ve beyindeki proteinler ile benzerlik göstermektedir. Streptokok bakterilerinin hücre duvarındaki moleküller sonunda vücuda yabancı olarak tanınır ve bireyin bağışıklık sistemi, antikorlar üreterek moleküllere tepki verir. Vücudumuzun ürettiği antikorlar, Streptokok bakterisinin moleküler taklit yöntemi sayesinde antikorlar taklit edilen bu dokulara da saldırır. Hem strep bakterisinin hücre duvarındaki moleküllere hem de vücudun diğer bölgelerindeki benzer moleküllere tepki gösteren bu antikorlar, "çapraz reaktif" antikorlara birer örnektir. Ulusal Akıl Sağlığı Enstitüsü'nde (NIMH) ve başka yerlerde yapılan araştırmalar, bazı çapraz reaktif antikorların beyni hedef almasıyla OKB ve PANDAS'ın diğer nöropsikiyatrik semptomlarına sebep olduğunu ortaya çıkarmıştır.

Utah’da gerçekleştirilen Amerika Sismoloji Derneği yıllık toplantısında bilim insanları, 2011 yılında Virginia’da gerçekleşen 5,8 büyüklüğündeki depremden 4 gün sonra oluşan İrene kasırgasının, bu depremden sonra olan artçı sarsıntıları tetiklemiş olabileceğini bildirdiler. Araştırmayı yürüten ekibin başında bulunan Zhigang Peng şöyle diyor:

Peng’in ekip arkadaşları, ana depremden sonraki sismik kayıtları incelemek için daha önce kullanılandan 10 kat daha duyarlı olan algılama teknikleri kullandı ve yaklaşık 700 artçı sarsıntı tespit edildi.

İlkel dönemlerde insanoğlu için estetik kavramı çok toydu. Doğanın sunduğu estetik dışında insanoğlunun mağara duvarlarına yaptığı resimler, taşa verilen şekiller ve düzgün kadın & erkek vücudu, ham estetik olgulardı.

Sanat konjonktürüne baktığımda estetiğin ilkel dönemlerdeki halleriyle sunulduğunu ve estetik kavramının böyle olduğuna dair bir algı oluşturulmaya çalışıldığını görüyorum. Özellikle de öğelerde gördüğüm bu yönelim estetikte büyük bir yetersizliğin ve bayağılığın oluşmasına sebep oluyor.

Geçmişten günümüze pek çok kültürde efsanevi yaratıkların bahsi geçmektedir. Aklımıza ilk gelenler genellikle Yunan mitolojisinden olur; Pegasus, Cerberus, Hidra, Chimera gibi. Elbette bu örnekler, mitolojiye olan ilginize bağlı olarak çok daha fazla arttırılabilir. Fakat bizim odaklandığımız mitolojik yaratık Kraken ve Moby Dick gibi deniz yaratıkları efsaneleri arasından sıyrılıp, literatüre kazandırılan kadim yaratık: Livyatan (Leviathan). Öyle ki adına kitaplar, efsaneler yazılan bu yaratık tarihte yaşamış denizel hiper-yırtıcılardan birinin ismine atfediliyor.

İlk kez Babil Yaratılış Destanı’nda karşılaşılan bu yaratık daha sonrasında Kitab-ı Mukaddes’te kullanılması ile bilinirliği artmıştı.^[1] Mitolojiden çıka gelen Livyatan, efsanelere göre denizlerde hüküm süren kocaman bir deniz canavarıdır. Kimilerine göre bu canavar, dev bir su yılanı, kimilerine göre ise bir ejderha olarak tasvir edilmekteydi. Tarihin neredeyse her kesiminde kötülük ve kaosun sembolü olan bu yaratığın ismi, genellikle güçlü ve kötücül bir düşmana çağrışım yapmaktadır.

Ölüm, kendimizi bildik bileli anlamlandırmaya çalıştığımız ürkütücü bir olgudur.

Bir düşünün: Evren'in var olduğu o ilk andan, yani Büyük Patlama'dan beri geçen 13.82 milyar yıl boyunca, neredeyse 1 saniye bile var olmadık. Büyük Patlama'dan, doğduğumuz âna kadar geçen zamana dair en ufak bir anımız, bilincimiz, algımız yok; halbuki en azından son 4 milyar yıl içinde, biz doğmadan önce milyarlarca insan, hayvan ve diğer canlı türü yaşadı. Onların bilinci vardı, o dönemlerin en azından bir kısmına dair algıları vardı. Yani Evren, biz yokken de vardı!

GİRİŞ

İnsanoğlu birbirleriyle savaş hali olmadığı müddetçe akıllı davranmaktan her zaman kaçınmıştır. Tarih boyunca savaş ve savunma ihtiyacını karşılamak amacıyla çeşitli silahlar geliştirmiş; kültürel, teknolojik ve stratejik evrimin izlerini geleceğe taşımıştır. Silah teknolojisinin evrimi, insanlığın savaş ve savunma stratejilerindeki sürekli değişim ve yenilik arayışını yansıtır. Barutsuz silahlarla başlayan ve barutlu silahlarla ivme kazanan bu gelişim, antik çağlardan modern döneme kadar farklı kültürlerin, toplumların ve milletlerin teknolojik ve askeri kapasitelerini şekillendirmiştir.

Su hafızası, suyun daha önceden içinde çözünmüş olan maddelerin hafızasını sınırsız veya sınırsıza yakın bir süre boyunca muhafaza edebileceğini iddia eden sözde bir yetenektir. Bu iddia, kimya ve fiziğin temel ilkelerine aykırıdır ve bilimsel olarak geçerli değildir. 

Suyun hafızası olduğuna inanan kişilerin iddiasına göre su, keyfi sayıda seri seyreltmeden sonra bile, bünyesinde daha önceden çözdüğü maddelerin bilgisini korumaya devam etmektedir. Su hafızasının, orijinal maddenin tek bir molekülü kalmayacak düzeyde bir seyreltmenin yapıldığı durumlarda bile "homeopatik ilaçların " hastalıkların tedavisinde kullanılmasını sağlayan bir mekanizma olduğu iddia edilmiştir. Suyun herhangi bir hafızası olduğunu gösteren hiçbir bilimsel kanıt bulunmamaktadır.

Korku hikayeleri ve korku anlatıları, insanların tarih boyunca korkularını, endişelerini ve hayal güçlerini ifade etmek için kullandıkları önemli bir edebi ve kültürel geleneğin bir parçasıdır. En az eskiden olduğu kadar günümüzde de varlığını korumaktadır, tek fark artık genel zihniyet daha seküler olduğu için bunlara inanmıyoruz. Artık korku hikayelerini fantastik edebiyatta ve eğlence sektöründe görüyoruz(masa oyunları, duvar resimleri, Pc oyunları vb.).

Korku hikayelerinin neden ortaya çıktığıyla ilgili çeşitli hipotezler vardır. En kabul gören 3 hipotez, bir canlıyla ya da hiç görülmemiş bir hayvan türüyle karşılaşılıp, bunu abartılı bir şekilde anlatılması sonucu efsaneleştirilmesi en baskın gelen senaryodur. Bir diğeri ise dinlerden gelme bir korku kültürü olarak ele alabiliriz. İslam’da cinler, Hristiyanlık ’ta hayaletler, Yahudilikte periler devler ve diğer olağan üstü yaratıklar buna örnektir. Bunun en kabul gören açıklaması ise dini inanç ve ibadete teşvik, disiplin ve dine gönülden bağlanmak gibi amaçlar doğrultusundan ortaya çıkmış olması çok olası. Son hipotez ise risk değerlendirmesi yapılması ve toplumsal bağlarını güçlendirmesi gibi sosyal anlamda bir ihtiyaç doğrultusunda çıktığı yönünde.

Göçmen kuşlar, göç ederken binlerce kilometre yol kat edebilirler. Bunu yaparken de her yıl yaklaşık olarak aynı rotayı takip ederler. Peki göçmen kuşlar nasıl yönlerini buluyorlar? Bu konu tam anlamıyla açıklığa kavuşturulamamış olsa da, çeşitli hipotezler ve yapılan deneyler sonucunda elde edilmiş önemli fikirler var. Bu nedenle her birini ayrı ayrı ele alıp, karşılaştırmasını yapmak gerek.

Aynı rotayı takip edebilmek için gerekli yön bilgisini nasıl edindiklerine dair yapılan deneyler, işin içinde birden fazla etmenin olduğunu ortaya koymuştur. Bunlar; coğrafî işaretler, dünyanın manyetik alanı ve gök cisimleri olarak listelenebilir.