Dikkat Eksikliği Değil, Hayat Eksikliği: ADHD ile Büyümek

ADHD Hakkında Yanlış Bilinenler ve Benim Gerçeklerim

Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB), hakkında medyada, sosyal platformlarda ve günlük yaşamda karşılaştığım birçok bilginin ne kadar yüzeysel, eksik ve çoğu zaman yanlış olduğunu görüyorum.

Ben bir uzman değilim. Ancak bu rahatsızlıkla yaşamış biri olarak, kendi deneyimlerimi paylaşmanın farkındalık yaratabileceğini düşünüyorum.

UYARI: Bu yazı tıbbi tavsiye içermemektedir. Eğer siz de benzer belirtiler yaşıyorsanız lütfen bir uzmana danışın.

Geç Kalınmış Bir Farkındalık

İlk teşhisimi aldığım günden beri en büyük pişmanlığım, bu hastalık hakkında bilinçsiz olmam oldu. 21 yaşıma kadar belirtilerimi hafife alarak, aslında hayatımın en büyük hatasını yapmışım. Bu biraz toplumun ADHD konusundaki bilgisizliğiyle de biraz ilgili ama insan yine de kendini suçlamadan edemiyor.

"Sadece Dikkatini Ver!"

Okul hayatım boyunca derslerde özellikle öğretmenlerin anlatılarına odaklanmakta hep zorlandım. Lise yıllarımda bu daha da arttı. Dikkatimi kaybederdim, kaçırdıklarımı arkadaşlarıma sorar, unutmamak için sürekli not alırdım. Ancak bu "basit" görünen şeyin altında aslında sürekli bir mücadele vardı. Herkes için sıradan olan şeyler benim için savaş alanı gibiydi.

Üniversite: Gerçek Yüzleşme

Üniversiteye geçince her şey daha da zorlaştı. Her an önemli bir şeyi kaçırabiliyorsunuz. Sizden sürekli etkileşimde olmanız bekleniyordu. Dikkatimi vermek imkânsız gibiydi. Bir gün derste bir soru sormuştum, hoca soruyu cevapladı ama ben o sırada başka bir düşünceye dalmış gidiyordum tamamen istemsizce. Sonradan fark ettim ki ne cevabı dinlemişim ne yanıtı öğrenmişim. İşte o anda bir şeylerin yolunda gitmediğini ipin ucunun kaçtığını fark ettim.

Teşhis anı: Hayatımın Aynası

Sonunda bir doktora başvurdum. ASRS ve DIVA testleri uygulandı. Özellikle DIVA testi çok uzun ve derinlemesineydi. Hayatımın aslında ne kadar zorlukla geçtiğini ilk kez o testle fark ettim. Sonra tedavi süreci başladı ve ilk defa Ritalin aldım, eve gittim ve kullandım. Beklentim beynimin coşması yönündeydi, ama öyle olmadı. Sanki beynimdeki çarklar bir anda durdu, gözümün önündeki perde kalktı ve her şey netleşti. Ekrana baktığımda sadece ekran vardı, kitaba baktığımda sadece kitap. En güzel yanı da huzurdu; beynimi dolduran düşünceler durdu ve içimi sakinlik kapladı. Bu deneyim mutluluk vericiydi ama kaçırdığım hayatın acısı içime doluyordu.

Çaba Sandığım Kadar Eşit Değilmiş

İnsanlar dışarıdan bakınca herkesin eşit çaba gösterdiğini sanıyor ama gerçek öyle değil. Ben bir şeyi öğrenirken önce dikkatimi topluyorum. Ardından odaklanıyorum, anlamaya çalışıyorum ve ardından uygulamaya geçiyorum. Bu süreç herkesin bildiği gibi çaba gerektiriyor ama ben her an her saniye tüm bunları uygularken aynı anda dikkatimi sabit tutmaya çalışıyorum. Aynı anda dönen çarkları tek yöne sabitlemeye çalışmak gibi yoksa beynim beni adeta sabote ediyor. Düşünmek ve öğrenmek bu kadar yorucu hale gelince, verdiğim çabanın boyutunu bir düşünün. Sanki küçücük bir delikten koca bir dünyaya ulaşmaya çalışıyorum. Yorucu… ve çoğu zaman yalnız hissettiren bir süreç.

Çöküş

İlkokul ve ortaokul görece daha kolaydı. Ama lise yıllarında herkesin beklentisi yüksekti. Artık çabam yetmiyordu. Potansiyelimi biliyordum ama onu kullanamıyordum. Kendimi suçladım, başarısız oldum. Yönümü kaybettim. Ne yapmak istediğimi, ne olmak istediğimi bilmiyordum. Ama zamanla tekrar ayağa kalkmayı başardım.

Son

Hayat beni bir noktaya kadar itti ve artık ne istediğimi çok iyi biliyorum. Hayatta ilk kez emek vermekten mutluluk duyuyorum. İlk defa bir amacı olan, hobileri olan biri gibiyim. Hayallerim var ve bu kez onları gerçekleştirebileceğime gerçekten inanıyorum. Umarım bu farkındalığa siz benden çok daha önce ulaşırsınız.