Artrit, eklem inflamasyonu demektir. Günümüzde 100'den fazla artrit türü tanımlandıysa da, fotoğrafta görülen ileri dönem artritin oldukça ilginç örneklerinden birisidir; ellerde ve ayaklarda görülmektedir. Artiritin kökenlerini non-avian dinozorlara kadar takip etmek mümkündür. İlk insan artrit vakasına ise Milattan Önce 4500 senesine ait fosillerde görmekteyiz.

Normalde insanların ayakları evrimsel süreçte düz (veya düze yakın) bir taban oluşturacak şekilde evrimleşmiştir. Bu sayede iki ayak üzerinde durmak kolaylaşır, ayaklar üzerlerindeki yükü kaldırabilir ve ileri-geri eksende denge sağlanabilir. Yakın kuzenlerimizin aksine ayaklarımızda, ellerimizdeki gibi serbest bir başparmak bulunmaz; bütün parmaklar aynı yöne bakar ve dengeleyici bir moment (dönme kuvveti) sağlayacak yapıdadır. Fakat örneğin aşağıdaki fotoğraftaki hastanın eklemlerindeki aşırı iltihaplanma nedeniyle parmakların yönleri tamamen farklı bir hal almıştır. Hastalığın en temel semptomları, eklemlerdeki şiddetli ağrı ve sancılar, kas kasılmaları ve bitkinliktir.

Daha önce hiç Dünya'nın iç sesini duyduğunu iddia eden birileriyle karşılaştınız mı? Büyük ihtimalle hayır, fakat Dünya üzerinde bu tarz bir şikayetle doktora danışan insanlar yok değil. Dünyanın birçok bölgesinde, özellikle Amerika ve Kanada'da diğer insanların duyamadığı, derinlerden gelen mırıltılar duyan ve bunun Dünya'nın iç sesi olduğunu söyleyen azımsanamayacak kadar kişi var. Bu vakaların birçoğu sahte olmasına veya önemsiz sebeplere dayanmasına rağmen bir grup insanın işaret ettiği sebep ortak: Schumann rezonansı. Peki, nedir bu Schumann rezonansı? Gelin bu doğa olayının tarihini ve nasıl oluştuğunu inceleyelim.

İsminden de belli olacağı üzere bu olgunun keşfi birçok yerde Alman fizikçi W. Otto Schumann'a atfedilir. Fakat bu fikrin temelleri Schumann'dan biraz daha eskiye dayanmaktadır.

Otizm (veya Otizm Spektrum Bozukluğu), yaşamın erken dönemlerinde başlayan; sosyal etkileşimlerde ve tekrarlayıcı davranışlarda belirli derece bozulma gösteren, son derece sınırlı ilgi alanlarına ve/veya duyusal davranışların belirli bir kombinasyonuna sahip bireylerde görülen, oldukça kalıtsal ve heterojen bir nörogelişimsel bozukluktur. Bu heterojenliği yansıtan otizm terimi hem daha genel bir sunumu hem de "Yaygın Gelişimsel Bozukluklar" genel tanı kategorisi içinde bir alt grup olarak değerlendirilmesini takiben spesifik bir tanıyı tanımlamak için çeşitli şekillerde kullanılmıştır.

Otizmin temel özellikleri, ilk tanımından bu yana önemli ölçüde değişmemiştir. Bununla birlikte, günümüzde otizmin çok hafif ila şiddetli arasında değişebilen bir "spektrumda" gözlendiği kabul edilmektedir. Spektrum Bozukluğu, her biri bir süreklilik içinde ortaya çıkan semptomları ve spektrum boyunca paylaşılan ancak belirgin şekilde farklı biçim ve derecelerde tezahür eden belirli özellikleri olan bir grup bozukluğu ifade eder. Bir spektrum bozukluğu olan herhangi birinin, onunla ilişkili özelliklerin tümünü olmasa da bazılarını göstermesi muhtemeldir ve bunları çok farklı derecelerde gösterebilir.

Felsefe, hakkında en fazla yanlış anlaşılmanın olduğu alanlardan biridir. Özellikle günümüzde felsefenin prestiji gerek akademisyenlerin genel kitleye erişmekle uğraşmaması, gerekse felsefe dışından eleştirmenlerin söyledikleri nedeniyle zedelenmektedir. Bu yazıda felsefeye dair bazı yanlış anlaşılmaları açıklığa kavuşturmanın yanı sıra alana yeni girecek kişiler için de felsefeyi tanıtmayı umuyoruz. İlk olarak felsefenin ne olduğundan ve bilimle arasındaki farklardan bahsedeceğiz. Sonra felsefenin gerekli olmadığı yönündeki meydan okumalara karşı felsefenin gerekliliğini savunan üç argüman öne süreceğiz. Felsefenin yöntemsel araçlarından ve çeşitli alt dallarının neler olduğundan bahsettikten sonra da yazımızı alana girecek kişiler için okuma önerileri vererek noktalayacağız.

Felsefe nedir? Bu soruya pek çoğumuzu tatmin etmeyecek basit bir cevap verebiliriz: Felsefe felsefecilerin/filozofların (iki kelimeyi eş anlamlı olarak kullanacağız) yaptığı şeydir. Ama bu cevap bize felsefenin ne olduğu hakkında değil, kim tarafından yapıldığı hakkında bilgi verir. Dahası felsefecinin ne yaptığı sorusunu da yanıtsız bırakır. O zaman daha iyi bir cevap verebilmemiz için önce felsefecinin ne yaptığı sorusu hakkında düşünmeliyiz. 

Matematik dendiğinde -o kadar klişe ki yazmak bile istemiyorum- çoğu kişi korkmaktadır. Bunun sebebi matematiğin tarihinde yatıyor olabilir. Matematiğin hep büyük işlerde veya büyük yerlerde, büyük insanlar tarafından kullanıldığında çok havalı gözükmesinden kaynaklanıyor olabilir. Veya daha mantıklı bir sebep olarak matematik zordur. Ve insanlar doğal olarak zor şeylerden hoşlanmazlar. Bu yüzden bir şey konfor alanını bozuyorsa, o şey o kişiye karşı göreceli olarak zordur. Ve matematik birçok insanın konfor alanını bozmaktadır. Herkes matematiğin ne kadar büyük, yüce olduğunu biliyor. Aslında bir durun. Belki de sebep budur. Yalnızca kabullenme durumu içinde olmaya eğilimli olmamızdır? Kabullenmek iyidir, kötü değil. Ama bir şeyin kabullenme durumu, o şeyin çok büyük olduğunu nitelemekse ve tek yaptığınız sadece bu kabullenme durumu içinde olmaksa, o zaman o işin özünü anlamak sizin için çok zaman alacaktır ve zaman geçtikçe de bu kabullenme durumu karakterinizin bir parçası olacağından işiniz logaritmik olarak zorlaşacaktır.

Matematiği düşünüş biçimi genel olarak matematiğin uygulamalarına yöneliktir. İnsanlar görmediği şeyi beğenmezler. Deneyle kanıtlanmayan teoriye Nobel ödülü verilmez. Dolayısıyla illa bir uygulama görülecek ki o şey sevilsin ve daha da saygı duyulsun. Örneğin bir işi yapacaksanız insanlar hep altında çok anlamlı ve muhteşem amaçlar beklerler. Ama bilmelisiniz ki bazı şeyler bazen sırf istendiği için gâyet tabiî yapılabilir. Matematik de aynı şekilde sadece matematik olduğu için yapılabilir ve sevilebilir. Benim için de en anlamlısı işte tamda budur. Matematiğin kendisi çok müthiştir. Sıkıcı olan uygulamalarıdır. Çünkü matematiği arkaplanda bırakır. Matematiğin özüdür en güzeli.