Satürn'ün en büyük uydusu Titan, özellikle Dünya'nınkine benzer şekilde nitrojenden oluşan ancak önemli konsantrasyonlarda metan ve etan içeren yoğun bir atmosfere sahip olan yapısı ile Güneş sistemimizin önemli uyduları arasındadır. Hidrokarbon açısından zengin bir yüzeyle birleşen bu atmosferik bileşim, Titan'ı bilimsel keşifler için önemli bir hedef hâline getirmektedir.

Titan'ın yoğun atmosferi, bu zamana kadar yüzeyinin çoğunun doğrudan gözlemlenmesini engellemiştir ve NASA'nın Cassini-Huygens gibi misyonlarını bu uydunun gizemlerini açığa çıkarmaya teşvik etmiştir. Bu görevler tarafından toplanan veriler sayesinde Titan'ın manzarası; denizler, göller, nehirler ve rüzgârın etkisiyle şekillenen geniş kum tepeleriyle karakterize edilen, hepsi aktif bir jeolojik ve hidrolojik sistemin göstergesi olan çeşitli arazileri ortaya çıkarmıştır.

Evrimle ilgili sık düşülen hatalardan bir tanesi, evrimsel değişimlerin bir canlıda topyekün, her özelliğin bir arada, aynı anda evrimleşmesi gerektiği yönündedir. Bu doğru değildir. Evet, çoğu zaman sistemlerin ve organların düzgün çalışması birbirine bağlı veya en azından ilişkili olduğu için, her açıdan uyumlu kombinasyonlar bir arada evrimleşirler. Fakat evrimsel süreçte sıklıkla bu sürecin dışına çıkıldığı görülür. 

Örneğin korunmuş karakterler denen bazı özellikler evrimsel süreçte çok az değişirler. Bunlara ara sıra "hiç değişmemiş özellikler" dense de, çoğu zaman bu doğru değildir. Yeterli süre verildiğinde, her özellik çok az da olsa değişir. Üzerinde seçilim baskısı olmayan karakterler (özellikler) bile, evrimin Genetik Sürüklenme mekanizması gibi şans faktörüne bağlı süreçlerin etkisiyle belli miktarda değişirler. Fakat bu değişimler yeterince az ise, canlının o özelliğinin pek değişmediği söylenir.

Günaydın!

Gözlerini açıyorsun, uykunu almış, güzel dinlenmişsin. Ancak bir anda afallıyorsun, çünkü bu yatak, sana ait değil. Ne iki kişilik bu yatağı, ne de odadaki eşyaları tanıyorsun. Hâlâ rüyada olduğunu düşünüp yataktan kalkıyorsun.

Kimi zaman "pullu karıncayiyen" olarak bilinen "pangolin" isimli memeli hayvanların evrimsel süreçteki en yakın akrabaları, uzun bir süre boyunca tespit edilememiş, Evrim Ağacı üzerinde sürekli farklı noktalara konulmuşlardı.

Günümüzde sadece Afrika ve Asya'daki tropikal bölgelerde yaşayan ve gerektiği zaman yuvarlanarak top şeklini alıp, avcılarından saklanan bu canlılar, fiziksel benzerliklerinden ötürü uzun bir süre Xenarthra süpertakımına, yani karıncayiyenler, tembelhayvanlar ve çok benzer fiziksel özellikler taşıyan armadillolar ile aynı gruba dahil edilmişlerdi.

Odanata takımı içerisinde; Anisoptera (yusufçuk) ve Zygoptera (kızböcekleri) olmak üzere iki alttakım bulunur. Oldukça renkli ve büyüleyici olan bu böcekler genel olarak birbirlerine benzer olsalar da, aşağıda açıklayacağımız karakteristik özellikler sayesinde birbirinden ayırabiliriz.

Yusufçuk ve kızböceklerinin arasındaki farkları bakmadan önce, ne denli benzer olduklarını da bilmekte fayda vardır;

Her gün, bilinçli zihnimizde onlarca, hatta yüzlerce bilgi parçasını işleriz. Ancak, bu bilgileri ne kadar etkili bir şekilde hatırlayabiliriz? George Armitage Miller'in klasik çalışması, zihnimizin bu kapasitesini aydınlatmaya çalıştı ve sonucunda "sihirli" bir rakamla karşılaştı: Yedi.

Bilim insanları arasında türlerin standart bir şekilde isimlendirilmesi iletişimin kolaylaşması bakımından büyük öneme sahiptir. İşte bu nedenle, sınıflandırma bilimi olarak da bilinen "taksonomi", bir dizi kurallar bütününe sahiptir.

Sınıflandırma ve isimlendirme çok önemlidir. Çünkü bilim, belirli kavramlar üzerinden binlerce bilim insanının birbiriyle anlaşabilmesi ve farklı dillerde konuşuyor olsalar bile, aynı şeyi birbirlerine anlatabilmelerini gerektirir. Bu sebeple, canlılar bilimi olan biyoloji dahilinde, her canlının belirli bir sistem dahilinde sınıflandırılması ve isimlendirilmesi gerekmektedir. Sınıflandırmanın bir diğer gereksinimi de, evrim bir doğa gerçeği olduğu için, gerçekten de bu fenomene bağlı olarak birbirlerine benzeyen ve benzemeyen pek çok canlı bulunmasıdır. Bu benzerliklerin de kendi içerisinde gruplandırılması, taksonomi, yani sınıflandırma bilimini doğurur.

Gerçek hayatın elektron düzeyinde çözünürlüğe sahip olduğunu düşünelim: Atom altı düzeyde bir olayın olma ihtimali 1/n^2 ile ifade edersek 2 elektron için sebep sonuç zincirine bağlı olmayan bağımsız olayın olma olasılığı 1/4'tür. Elektron sayısını arttıdıkça olasılık hızla düşer nihayet sadece 1 g.r. Hidrojen atomu ( 1 mol= 6,02x10^23 atom) için bu olasılık ( 1/n^2 ve n=6.02x10^23 olduğundan) 2.75x10E-43'e iner bu da çoğu olasılığı elediği için kurallara bağlı davranışlar görmeye başlarız. Öyleyse kural ya da sebep-sonuç zinciri zannetiğimiz şeyler en düşük olasılıkta bile olma olasılığı olan şeylerdir diyemez miyiz? Belki ışığın hızının sabit olması ve zamanın varlığı da stringlerdeki olasılıkların foton düzeyindeki sonuçlarıdır? Kısacası evren aslında sandığımızdan daha kaotik ve özgür olabilir..

Canlı organizmalarda bazı hücreler, diğer hücreleri zalimce silip süpürür.^[1] Bu "hücresel yamyamlık" yaygın, doğal bir süreçtir: Vücudunuzdaki beyaz kan hücreleri tam şu anda milyonlarca yaşlı kırmızı kan hücresini tüketiyor. ABD Ulusal Bilimler Akademisi Bildiriler Kitabı'nda yayınlanan yeni araştırma, bu tür "yamyamlık" davranışlarını teşvik etmek için bir grup genin kullanılmasının yeni bir kanser immünoterapisi geliştirebileceğini öne sürüyor.^[2]

Bu fikir, yeni makalenin kıdemli yazarı biyolog Denise J. Montell ve meslektaşlarının, hücrelerin sindirmeye çalıştıkları şeyleri sarmasına yardımcı olan Rac ailesindeki hiperaktif gen formlarının meyve sineği embriyolarında doku ölümüne neden olduğunu fark etmesiyle doğdu. Montell değiştirilen genlerin, hücrelerin "komşularını" tüketmesine neden olduğunu söylüyor. Bu genlerin RAC adında insanlara özgü versiyonları mevcut; Montell ise bunların, Santa Barbara'daki Kaliforniya Üniversitesi'nde çalışan yeni meslektaşı Meghan Morrissey'e kanser CAR-M immünoterapisi konusundaki çalışmalarında yardımcı olup olamayacaklarını merak etti.

Şempanzelerin bizden daha güçlü kaslara sahip oldukları bir gerçek, ancak düşünülenin aksine birçok insandan daha güçlü değiller.

Arizona Üniversitesi’nden Matthew O’Neill’e göre şempanzelerin aşırı güçlü olduklarına dair genel bir görüş var. Ancak O’Neill ve ekibinin deneyleri ve bilgisayar modelleri, bir şempanzenin insanla aynı büyüklükteki kasının insandan sadece üçte bir oranında daha güçlü olduğunu ortaya koyuyor.