Bağımlılık, kişinin kullandığı nesne ya da yaptığı bir eylemde kontrolünü kaybetmesidir. Kişi o nesne olmadan ya da o eylemi gerçekleştirmeden hayatını sürdüremez hale gelir. Bağımlı olunan nesne kişinin hayatında önemli bir yere sahip olur ve kişi tüm enerjisi bu nesne için harcar hale gelir. Bir bağımlılığın başladığını ya da başlamak üzere olduğunu anlamak için, şu kıstasları kullanabilirsiniz:

Bu noktada anlaşılması gereken şudur: Kişi, bağımlılık düzeyine bir anda gelmez; adım adım ilerler. Dolayısıyla bu yazımızda ele alacağımız teknoloji bağımlılığı da günaşırı gelişmez; uzun bir zamana yayılmış halde gelişen bir psikolojik rahatsızlıktır. Özellikle de ergenlik döneminde gelişen bu bağımlılığı anlayabilmek için, öncelikle ergenlik ile ilgili yazımızı okumanızı tavsiye ederiz.

Atom, kimyasal bir elementi oluşturan maddenin en küçük yapıtaşıdır. Katı, sıvı, gaz ve plazma hâlindeki her madde, nötral veya iyonize olmuş atomlardan oluşur. Çoğu atom, 1 metrenin 10 milyarda biri (yani yaklaşık 100 pikometre) büyüklüğündedir. Bu kadar küçük ölçeklerde, kuantum mekaniğinden kaynaklı etkiler maddenin davranışını domine etmeye başlar. Bir diğer deyişle, örneğin bir tenis topunun davranışlarını kestirmekte kullandığımız klasik fizik, bu ölçekte anlamını yitirir. Dolayısıyla, atomlar kadar küçük nesnelerin davranışlarını açıklayabilmek için kuantum fiziği denilen özel bir fizik türünün kullanılması gerekir.

Her atom, bir çekirdek ve bu çekirdeğin etrafına bağlı hâlde bulunan 1 ya da daha fazla sayıda elektrondan oluşur. Atom çekirdeği ise 1 ya da daha fazla sayıda proton ve nötrondan oluşur. Hidrojen atomlarının en yaygın formu hariç, bütün atom çekirdeklerinde nötronlar bulunur. Elektronlar, proton ve nötronlara göre o kadar küçüktür ki, atomun toplam kütlesinin %99.94'ünü protonlar ve nötronlar tek başlarına oluştururlar.

Miller-Urey Deneyi, canlılığın başladığı Erken Dünya koşullarına yönelik olarak, deneyin yapıldığı 1952 yılına kadar olan biyokimya bilgileri ışığında tasarlanmış, canlılığın temeli olan moleküllerin doğal kimyasal süreçlerin bir sonucu olarak oluşup oluşamayacağını araştırmak üzere geliştirilmiş bir deneydir. Miller-Urey Deneyi'nin amacı, yaşamın kimyasal kökenlerini aydınlatmak ve Abiyogenez Teorisi'ne yönelik bazı yeni deneysel yaklaşımlar geliştirebilmekti.

Miller-Urey Deneyi, evrim karşıtları tarafından sıklıkla tartışılan ve sanki bu sahada yapılan tek çalışma ve tek sonuçmuş gibi üzerine bolca gidilen bir deney olarak halk arasında da popülerlik kazanmıştır. Aradan geçen yarım asırdan uzun bir süreden ötürü, Miller-Urey Deneyi'nin sonuçları, bugün bildiklerimizin yanında oldukça kısıtlıdır; buna rağmen, 1950'li yıllarda bilimin olduğu konum açısından değerlendirilecek olduğunda, bilim tarihinde önemli yankılar yaratmayı başarmış, bilim tarihi ve canlılığın kökenine yönelik araştırmalar açısından büyük öneme sahip bir deneydir. Gelin bu deneyi, hedeflediklerini, başarılarını, başarısızlıklarını ve hakkındaki tartışmaları biraz daha yakından tanıyalım.

Oyun teorisinin temel ilkelerinden birisi, "ileriye bakmamız ve geriye doğru akıl yürütmemiz" önerisinde bulunan ilkedir.

Bu, temel bağlamda bir hamle yapmadan önce sizin ve rakiplerinizin yapabileceği bütün hamleleri bu hamlelerin yol açabileceği sonuçlarla beraber düşünmeniz gerektiği anlamına gelir. Bu değerlendirmenin ardından her potansiyel sonucun her bir oyuncu için ne kadar arzu edilir olduğuna bağlı olarak diğer oyuncuların hamlelerini tahmin edebilir ve kendi yapacağınız hamleyi belirleyebilirsiniz.

Bitki ve hayvan hücrelerinde, endokrin bezler tarafından salgılanan hormonlar, hedef hücrelere ve dokulara giderek temel vücut fonksiyonlarını kontrol eden vücudun haberci kimyasallarıdır. Hormonlar, vücut fonksiyonlarının ve süreçlerinin farklı yönlerine etki ederler. Bunlardan bazıları şunlardır:

Her hormonun vücutta kendine özel reseptörleri bulunur. Belli bir hormon vücudun tüm hücrelerine ulaşmak ile birlikte, sadece bazı hücrelerin o hormon için reseptörleri bulunmaktadır. Böylelikle bir hormona karşı tepki sadece o hormona özel reseptörler içeren hedef hücreler tarafından verilirken, diğer hücreler etkilenmezler.