Biyolojide özgecilik/altrüizm, bireyin kendi esenliğini azaltırken diğer bireyin esenliğini arttıran davranışına işaret eder. Özgecilik, bu anlamda, eylemin ancak bir diğerine farkında/bilincinde bir amaç ile yapıldığında özgeci(diğerkam) olarak adlandırılabileceği özgeciliğin felsefik bağlamından farklıdır. Davranışsal anlamda bu türden bir gereksinim yoktur. Şöyle ki, konu etik normatif fikirler içinde değerlendirilmemiştir – konu, bir eylemin doğurgan esenlik sağlıyorsa -eylemin yapıldığı bilinçli niyete bakılmaksızın- özgeci olup olmadığına karar vermesi ile ilgilenir.

Özgecilik terimi, Fransız filozof Auguste Comte tarafından altruisme biçiminde, egoizmin karşıtı olarak Fransa’da türetildi. Kendisi, sözcüğü İtalyancadaki altrui ve dolayısıyla Latincedeki “diğerleri” ya da “diğeri” anlamına gelen alteri‘den türetmiştir. 

Respiratuvar Sinsityal Virüs (kısaca RSV), dünya çapında çocukları enfekte eden en yaygın virüslerden biridir ve yetişkinlerde, özellikle yaşlılarda giderek artan bir şekilde önemli bir patojen olarak tanınmaktadır. RSV enfeksiyonunda karşılaşılan en yaygın klinik senaryo bir üst solunum yolu enfeksiyonudur; ancak RSV genellikle küçük çocuklarda bir alt solunum yolu hastalığı olan bronşiyolit olarak ortaya çıkar ve nadiren pnömoni, solunum yetmezliği, apne ve ölüme ilerleyebilir.

RSV tedavisi üç kategoriye ayrılır:

Gıda tüketimi ile insan hastalıkları arasındaki ilişki çok erken zamanlardan beri bilinmektedir. Bu ilişkiyi ilk bildiren kişi Hipokrat (MÖ 460) olmuştur.^[1] Gıda kaynaklı hastalıklar (genelde "gıda zehirlenmesi" olarak bilinir), genellikle bakteriler ve/veya bunların toksinleri, parazitler, virüsler, kimyasallar veya diğer maddelerle kontamine olmuş gıdaların tüketilmesinden kaynaklanmaktadır. Gıda kaynaklı patojenler, gıda kaynaklı bir hastalığa neden olabilen biyolojik ajanlardır. Gıda kaynaklı hastalık salgını, ortak bir gıdanın tüketilmesinden kaynaklanan iki veya daha fazla benzer hastalık vakasının ortaya çıkması olarak tanımlanmaktadır.^[1][2][3]

Gıda kaynaklı patojenler açısından riskli besinler arasında et ve et ürünleri, süt ve süt ürünleri, balık ve deniz ürünleri, hazır gıdalar, salatalar, kümes hayvanı et ürünleri, meyve ve sebzeler sayılabilir.^[2] Gıda kaynaklı hastalık, bir patojen gıda ile alındığında ve insan konakçıda yerleştiğinde (ve genellikle çoğaldığında) veya toksijenik bir patojen bir gıda ürününde yerleştiğinde ve daha sonra insan konakçı tarafından vücuda alınan bir toksin ürettiğinde ortaya çıkmaktadır. Bu bağlamda, gıda kaynaklı hastalıklar genel olarak "gıda kaynaklı enfeksiyon" ve "gıda kaynaklı zehirlenme" olarak ikiye ayrılır. Gıda kaynaklı enfeksiyonlarda, genellikle bir kuluçka dönemi söz konusu olduğundan, besinin vücuda alınmasından semptomların ortaya çıkmasına kadar geçen süre, gıda kaynaklı zehirlenmelere göre çok daha uzundur.^[1]

Bilim, sizce de insanlığın elindeki en büyük koz mudur? Bence öyle. Sadece bir koz değil, elimizdeki en büyük nimettir Bilim.

Hayatımızdaki en sıradan ve küçük eşyalar bile Bilim'in eseridir. Gözlükler, Optik Bilimi'nden faydalanır, yatak tasarımları Fizyoloji ve Anatomi verilerine göre yapılır, kumanda komutları Elektromanyetik Dalgalar aracılığıyla alıcıya ulaşır...

Bir kişinin genlerinin davranışı sadece genlerin DNA dizilimine bağlı değildir, epigenetik faktörler de gen davranışlarını etkiler. Bu faktörlerdeki değişiklikler hastalıkta önemli bir rol oynayabilir.

Dış çevrenin genler üzerindeki etkisi hastalığa yol açabilir ve bu etkilerin bazıları insanlarda kalıtsal olabilir. Çevresel faktörlerin bir bireyin yavrusunun genetiğini nasıl etkilediğini araştıran çalışmalar tasarlamak zordur. Fakat toplumsal düzenin oldukça merkezileştirilmiş olduğu bazı bölgelerde, aileleri etkileyebilecek çevresel bilgi elde edilebilir. Örneğin İsveç bilim insanları son zamanlarda beslenmenin kalp ve damar hastalıkları ve diyabetle ilişkili ölüm oranını etkileyip etkilemediğini ve bu etkilerin ebeveynlerden çocuklara ve torunlara geçip geçmediğini inceleyen araştırmalar yürüttüler (Kaati et al., 2002). Bu araştırmacılar İsveç’teki ailelerin 1980’lerden başlayarak üç nesil boyunca yıllık mahsullerinin ve yiyecek fiyatlarının kayıtlarını inceleyerek bireylerin yiyeceğe ne kadar erişimi olduğunu tahmin ettiler. Araştırmacılar, bir babanın ergenliğinden hemen önceki gelişiminde kritik bir dönem boyunca yeteri kadar yiyeceğe erişimi olmadığı durumlarda, erkek evlatlarının kalp ve damar hastalıklarından ölme olasılığının daha düşük olduğunu buldular. Baba tarafından büyükbaba için bu kritik dönem boyunca yiyeceğin bol olması durumunda, çocukların diyabetle ilişkili ölümleri önemli ölçüde artıyordu. Aşırı yiyeceğin babanın dönemine denk düşmesi durumunda ise çocukların diyabetle ilişkili ölümleri azalıyordu. Bu bulgular, diyetin bir ailedeki erkekler tarafından nesilden nesile aktarılan  gen değişikliklerine sebep olabildiğini ve bu değişikliklerin bazı hastalıklara karşı hassasiyeti etkileyebildiğini göstermektedir. Peki, bu değişiklikler nelerdir ve nasıl hafızada tutulur? Bu tarz soruların cevapları epigenetik kavramının içinde yer alır.

Eğer bir otel veya yeni bir ev gibi yabancı bir ortamda iyi bir uyku uyumayı zor bulduysanız, yalnız değilsiniz. "İlk gece etkisi", uyku bilimcilerinin yakından haberdar olduğu bir şeydir. Bu, uyku konusunda yaptıkları araştırmalarda her zaman hesaba almak zorunda kaldıkları bir etmendir. Araştırmacılar genelde uyku deneylerinde, insanları evlerinden uzakta ve laboratuvar koşullarında gözlenikleri zaman, onların ilk geceki verilerini görmezden gelirler (ve veri setinin kalanından ayrı tutarlar). Peki ilk gece etkisine neden olan şey nedir? 

Bir çalışmaya göre, bir savunma mekanizması çeşidi olarak alışık olmadığımız ortamlarda yetersiz şekilde uyuyoruz. Dinlendiğimiz zaman (yani, dinlenmeye çalıştığımız zaman), görünüşe göre beynin bir yarımküresi, genelde olduğundan daha uyanık halde kalıyor. Bu durum, muhtemel tehlikeleri atlatmak için bir gözü açık uyumanın bir tür beyinsel eşdeğeri. 

Şempanzelerin ölümü anladığına yönelik bazı araştırma bulguları vardır. Ancak görünüşe göre bu “anlayış”, bedensel fonksiyonların yitimi ve bunun geri dönüşü olmadığı şeklindedir (Anderson, 2018). En yakın akrabalarımızdan olan bu hayvanların bile ölümün kaçınılmaz olduğunu kavradıkları yönünde bir bulguya ulaşılamamıştır. İnsan bildiğimiz kadarıyla, bir gün öleceğinin farkında olan tek varlıktır.

Bu farkındalık zaman içinde yavaş yavaş gelişir. İnsan yavrusu, 9-10 yaş civarında ölümü tüm boyutlarıyla kavramaya başlar (Nagy, 1959). Ancak bu “kabulleniş” teknik açıdan korkunçtur. Çünkü evrimsel mekanik, her bir canlı türünün yaşamkalımına, doğal olarak da en büyük tehlike olan ölümden kaçınmasına dayanır. Kendisinden kaçınmamız gereken nihai tehlikeyle önünde sonunda karşılaşacağımızı bilmek bizi dehşete düşürür.

"Del" diye bir acı ölçüsü birimi bulunmamaktadır ve verilen sayılar herhangi bir anlama sahip olmayan, uydurma değerlerdir. Doğum, gerçekten de aşırı sancılı bir süreç olsa bile, insanların deneyimleyebileceği en acı verici olay değildir ve "20 kemiğin kırılmasıyla" eş değer bir acı olduğunu gösteren herhangi bir çalışma bulunmamaktadır. Kadınların doğum sırasında acı eşikleri yükselmez; yani hangi sinyal şiddetinden sonra acıyı algılamaya başladıkları değişmez. Salgılanan hormonlarla beyinleri uyuşturularak beyne ulaşan sinyallerin iletim miktarı düşürülerek acıyı algılama biçimleri değişir; yani aynı miktarda acı deneyimlerler ancak bu miktar ile algıladıkları acı hissi azalır.

İddia, yıllar önce ilk olarak e-posta yoluyla, sonradansa sosyal medya sitelerinde aşağıdaki türden grafiklerle yayılmıştır.

Psikanaliz psikiyatri de hiçbir zaman temel teori paradigma düzeyine ulaşamadı aslında psikiyatrinin hiçbir zaman Kuhn’cu anlamında bir paradigması da olmadı, ama doğrusu bir aralar psikanalizin saygınlığı artmış psikiyatrların gözünde etkinliği egemenliği dünyanın hemen her yerinde hissedilir bir düzeye ulaşmıştır yani psikanaliz rakip görüş acısını destekler gibi yorumlanan önemli deneysel veriler karşısında yetersiz kalmıştır. Çünkü psikanaliz dediğimiz şey Freud’un tersine organik verilerle uzlaşmaya elverişli kavramsal aygıttan yoksun gibi durmaktadır.

Psikoanalitik kuramlar belirsiz kehanetlerde bulunmazlar, fakat onlar da test edilemez, yani yanlışlanamazlar. Burada aslında sosyal bilimlerin Popper’cı teori açısından bilim olup olmadığı tartışmasına girilebilir: Popper’ın teorisine göre bilimsellik ölçütü yanlışlanabilir olmaktır yani bilimsel varsayımlar veya teoriler yanlışlanabilir ölçüde olmak zorundadırlar. Bence burada yanlışlanabilirlik açısından en önemli sosyal bilim tarih bilimidir. Bir devletin kuruluşu X yılı olarak bilinirken bir anda başka bir belgenin -Rankeci anlayış- bulunmasıyla o Y yılına çevrilebilir ve yanlışlanabilir. Fakat sosyal bilimlerde bir teori yanlışlandığı takdirde bile o teori terk edilemeyebilir. Örnek olarak : Einstein Newton’un teorisini yanlışladı ve şu anda dünya Newton’un yanlışlandığını ve dolayısıyla bilimsel olduğunu algılayabiliyor. Peki bir sosyolojik teori için bu ne ölçüde geçerli olabilir? SSCB’nin yıkılması üzerine birçok sosyal düşünür sosyalizmin çöktüğünü ve ekonomi-politiğinin yıkıldığı üzerine kitaplar yayınladı fakat bunun karşısında Sovyetlerde çöken şeyin sosyalizm değil devlet kapitalizmi olduğunu savunanlarda oldu. Sosyal bilimler belki Popper’cı manada bilimsellik sıfatı kazanamıyor olabilir fakat burada kendi geliştirmek istediğim bir teori olan “ontolojik sosyal bilimler” adlı teoriyi birazcık açmak istiyorum: Benim düşünceme göre sosyal bilimler epistemolojinin doğuşuyla birlikte ortaya çıkmıştır, yani ilk insanların temsiller yaratması ve dille birlikte anlamlar aramaları sosyal antropolojini alanıdır veya insanların Tanrılar araması toplumun metafiziksel olarak boşluğunun doldurulmasının sonucudur. Kısaca sosyal bilimler aslında epistemolojik bir çıktıdır ve ilkel kökenlidir.