İster gelişmekte olan bir restoranın işletmecisi olun, ister sadece iyi yemekleri keşfetmeyi seven biri olun, eminiz ki Michelin Rehberi'ni duymuşsunuzdur. Bu rehber, yüzyılın en çok beklenen ve en ünlü yemek el kitabıdır; çünkü küresel çapta, mutfak peyzajında sunulan en yüksek standartları ve kaliteli yiyecekleri temsil etmektedir.

Bazı eleştirmenler tarafından bu rehber, "mutfak dünyasının kutsal kitabı" olarak adlandırılır. Michelin Yıldızı derecelendirmeleri, herhangi bir restoranın kaderini belirleyebilir. İlk kez bir Michelin Yıldızı alanlar, bir gecede işletmelerine uluslararası ün ve muazzam sayıda müşteri akışıyla kazandırabilirken, Michelin Yıldızı'nı kaybeden restoran sahipleri ve şefler için bu durum, onarılması güç itibar kaybına yol açabilir. İyi ama... Bir lastik şirketi olarak bildiğimiz Michelin'in bu kadar prestijli bir derecelendirme ile nasıl bir alakası var?

İnsanların refahı, ekonomik gelişimi ve fakirliğin azalması için, enerjiye erişim kritik öneme sahiptir. Herkesin enerjiye yeterince erişim sağlayabilmesini mümkün kılmak, küresel gelişim çabalarının önünde süregelen ve giderek daha önemli hale gelen bir zorluktur.

Ne var ki, aynı zamanda enerji sistemlerimizin çevresel etkileri de büyük öneme sahiptir. Tarihsel olarak ve günümüzdeki enerji sistemleri fosil yakıtlara (kömür, petrol ve gaz) dayanmaktadır. Bunlar, karbondioksit ve diğer sera gazlarını üretmektedir - ki bunlar da, küresel iklim değişikliğinin ana itici gücüdür. Eğer küresel iklim hedeflerini tutturmak ve iklim değişiminin tehlikelerinden kaçınmak istiyorsak, dünyanın enerji kaynaklarını köklü ve küresel olarak gözden geçirmesi gerekmektedir.

Stratigrafide katmanların oluşmadığı zaman dilimlerine "uyumsuzluk" adı verilir. Stratigrafi, jeolojik katmanların oluşumu ve bu katmanların incelenmesiyle ilgilenen bir bilim dalıdır. Bu katmanlar, milyonlarca yıl süren jeolojik süreçlerin bir sonucu olarak ortaya çıkar. Ancak, bazı zaman dilimlerinde katman oluşumu gerçekleşmemiş veya bozulmuş olabilir; bu duruma "uyumsuzluk" denir.

Jeologlar farklı zaman dilimlerinde oluşmuş katmanları inceleyerek bölgenin jeolojik tarihini anlamaya çalışırlar. Fosillerin ve meteorların yaşını belirleme konusunda kullanılan güvenilir yöntemlerden biri, katmanların hangi dönemde oluştuğuna odaklanır. Ancak, uyumsuzluklar ortaya çıktığında, jeologlar için zaman dilimi belirleme süreci daha zor hale gelir.^[1]

Acta Ethologica dergisinde yayınlanan bir çalışmada, Güney Amerika'da ilk kez amfibiler tarafından ultrasonik ses kullanımı kayıt altına alındı.^[1] Bu ayrıca birçok hayvan için kulak delici yoğunlukta olsa da insanlar tarafından duyulamayan bir tehlike çağrısı olarak yırtıcılara karşı ultrasonik ses kullanımının ilk belgesidir. Makalenin başyazarı Ubiratã Ferreira Souza şöyle anlatıyor:

Başka bir hipoteze göre ise çığlık, amfibiyi tehdit eden avcıya, bu örnekte Brezilya Atlantik Yağmur Ormanları'na endemik bir tür olan Yaprak çöp kurbağasına (Haddadus binotatus) saldırması için başka bir hayvanı çekmeyi amaçlıyor.

Evrim, çok uzun bir tarihe sahiptir. Her şey, erken oluşum evreleri sonrasında soğumaya başlayan gezegen üzerinde yavaş yavaş birikmeye başlayan sığ su birikintileri ve okyanus sularında başladı. Gerek kuyruklu yıldızlarla taşınan malzemeler, gerek gezegenin ilkin atmosferinde oluşan kimyasallar, gerekse de çoğunluğu sığ sularda ve çamurlu su birikintilerinde oluşan moleküllerin birbiriyle etkileşimi, ortalamada 600 milyon yıllık bir kimyasal evrim süreci sonucunda, çok erken hücre benzeri yapıların ortaya çıkmasını sağlamıştır. Tüm canlıların atası olacak bu cansız-canlı geçişindeki yapılara bugün “koaservatlar” ya da “ön hücreler” adını veriyoruz.

Bunların büyük bir kısmı süreç içerisinde elenerek yok olmuş olsa da, bazıları çok daha uzun süreler varlıklarını koruyabilecek yapıdaydı. Kendilerini kopyalamayı başarabilen bu ilkin başlangıç, canlılığın temellerini oluşturdu. Bu basit yapılı varlıklar, öncelikle bakteriler ve arkeler gibi bugün hala varlıklarını sürdüren, bildiğimiz prokaryotlara (basit hücre yapılarına sahip canlılara) evrimleştiler.

Virüsler daha küçük diyebilirsiniz; ancak onlar zorunlu hücre içi parazitlerdir. Tek başlarına yaşayamazlar. Bu başlığın verilmesinin nedeni budur. Kendilerine bir konak bulmaları lazım. Mikoplazmalar ise zorunlu hücre içi paraziti değildir. Hücre duvarı bulunmayan bir bakteri cinsidir. Spiroplazmalar ile birlikte bakteriler ve virüsler arasındaki mollicutes adlı taksonomik sınıfta bulunurlar.

Günümüzde bilindiği kadarıyla Dünya üzerinde yaşayan en küçük hücresel canlı formu, Mycoplasma gallicepticum tür adıyla bilinen Mikoplazma bakterisidir. Kendisi sadece 525 gen ve 580.070 baz çifti bulundurur. Yani aynı zamanda kendi kendine çoğalabilen en ufak genoma sahip canlı ünvanına da sahiptir. "Miko" Antik Yunancada "mantar" anlamına; "plasma" ise "oluşmak" anlamına gelir. Yani Mycoplasma, "mantarsı oluşum" ya da "mantardan olan şey" anlamını taşır. Bu ismin verilmesinin nedeni, 1889 yılında Albert Bernhard Frank'in bu türleri incelerken mantar gibi patojenik etki yaptığından bunun bir mantar olduğunu düşünmesidir. Sonradan cinsin adı hem hücresel olan, hem de olmayan bir yaşam döngüsüne sahip filamentli mikroorganizmalar için kullanılmıştır. 

Ekolojik fırsat, türlerin farklılaşmasında hayati bir öneme sahip olup adaptif yayılmanın başlamasında anahtar bir rol oynamaktadır.

Özellikle evrimin işlevsel sürecinin Darwin (1859) tarafından tanımlanmasından bu yana, türlerin gezegenimizde nasıl çoğaldığı uzun bir süredir biyologların ilgisini çekmektedir. İnsanlar, dünyanın birçok bölgesinde farklı ekolojiye ve biçimlere sahip benzer organizmaların çeşitliliğini gözlemleyebilirler. Örneğin; Kuzey Amerika’da biçim, renk ve vücut uzunluklarına göre belirgin bir biçimde farklılaşan Lampropeltini (Görsel 1) familyasına ait 35 keme yılanı türünden herhangi birisiyle kolaylıkla karşılaşabilirsiniz. Bu grup içerisindeki türler; beslenme alışkanlığı olarak sürüngen yumurtaları, diğer yılanları, kertenkeleleri, kuşları ve küçük memeleri ve ayrıca yaşam alanı olarak da çölleri, otlak alanları, tropik yağmur ormanları ve yaprak döken kuzey ormanlarını içeren geniş bir yelpazedeki ekolojiyi tercih etmektedirler. Biçim ve ekolojideki bu aşırı farklılık karşısında, tüm bu çeşitlenmelerin zaman içerisinde nasıl ortaya çıktığını sorabilirsiniz. Tüm bu türlerin biçimsel ve ekolojik farklıkları standart ve değişmeyen bir hızda mı başlayıp çoğalmakta yoksa uygun, boş bir ortam ortaya çıktığında mı hızlı bir biçimde bu alanı doldurmaktadırlar?

Yediğimiz gıdaların çoğu, aslında doğrudan ya da dolaylı olarak mikroorganizmalardan gelmektedir. Sonuçta elmanın büyümesi için ağaca gereken nitrojeni de toprağa mikroorganizmalar kazandırmaktadır; etin geldiği hayvana da besini sağlayan onlardır. Ama bugün bahsedeceğimiz besin, başlı başına ve kendi başına bir mikroorganizma kolonisi! Yani saf bir tek hücreli canlı: Spirulina!

Spirulinanın "tecuitlatl" adı ile antik Aztekler döneminde kullanıldığına dair bazı bulgular vardır.^[11][12] Hatta litre başına 16 gram kabartma tozu, 2 gram potasyum nitrat, 1 gram deniz tuzu, 0.1 gram potasyum nitrat ve 0.0378 gram demir sülfat içinde, yaklaşık 8.5 pH ve 30 santigrat derecede kendiniz de yetiştirebilirsiniz.^[10] Ancak bu bakterilerin bir besin ögesi olarak yeniden popüler hale gelmesinde, NASA'nın astronotların tüketimi için spirulinanın uzayda yetiştirilebilmesini önermesinin büyük etkisi vardır.^[6][7]

Al Pacino nun canlandırdığı The Godfather filmindeki Michael Corleone olmayı kimse hayal edemez, babana tüm dünyanın baba dediğini düşünsene. zor değil mi ? Bi de şimdi geçmişi belirsiz, muz teknesinden inen garibim Tony Montana yı düşün. Daha kolay ha ? Dediğim gibi Michael Corleone olmayı kimse onun gibi olmayı hayal edemez ama Tony Montana olmak isteyen milyonlar vardır. Bunun tek bir sebebi var, Amerika Rüyası.

Eskiden Avrupada iş kurma yetkisi elitlere tanınan bir ayrıcalıkken Amerika fikrin varsa gel diyordu. Bunula birlikte de insanlar hayallerini gerçek kılmaya gitti. Şu anda hala en büyük şirketler Amerikada.

Sindirim, gıdaların mekanik ve enzimatik olarak parçalanarak, kan dolaşımınca emilebilecek maddelere dönüştürülmesi sürecidir. Gıda, emilmeden önce sindirilmesi gereken üç makro besin içerir: yağlar, karbonhidratlar ve proteinler. Sindirim süreci boyunca, bu makro besinler bağırsak epitelini geçebilecek ve vücutta kullanılmak üzere kan dolaşımına girebilecek moleküllere ayrılır.

Tüm canlı organizmalar hayatta kalmak için besin maddelerine ihtiyaç duyar. Bitkiler besin maddelerini köklerinden ve hücresel işlev için gerekli enerji moleküllerini fotosentez süreciyle elde edebilirken, hayvanlar besin maddelerini diğer organizmaları tüketerek elde ederler. Hücresel düzeyde, hayvan fonksiyonu için gerekli biyolojik moleküller amino asitler, lipid molekülleri, nükleotidler ve basit şekerlerdir. Ancak tüketilen gıdalar protein, yağ ve kompleks karbonhidratlardan oluşur. Hayvanların, bu makromolekülleri hücresel işlevlerini sürdürmek için gerekli olan basit moleküllere dönüştürmesi gerekir. İşte bu nedenle sindirim sisteminin işlevi, yediğiniz gıdaları parçalamak, besinlerini serbest bırakmak ve bu besinleri vücuda emmektir. İnce bağırsak, sindirimin çoğunun gerçekleştiği ve salınan besinlerin çoğunun kana veya lenflere emildiği sistemin ana aktörü olmasına rağmen, sindirim sistemi organlarının her biri bu sürece hayati bir katkıda bulunur.